czwartek, 24 grudnia 2009
piątek, 13 listopada 2009
sobota, 10 października 2009
A jak Agnieszka
Jesień w tym roku pojawiła się wcześnie, niestety jest ona bardziej „syfiasta, nie złota”. Człowiek wychodzi z domu – ciemno, wraca do domu – też ciemno.
Na długie jesienne wieczory najlepszą alternatywą jest dla mnie kubek dobrej herbaty, lub pysznego kakao i oczywiście świetna lektura. Niestety obowiązki i chroniczny brak czasu powodują, że po lekturę sięgam jedynie w autobusie. Dla tych wszystkich, którzy podobnie jak ja chcieliby zasiąść w fotelu z aromatycznym napojem i dobrą książką ale uczynić tego nie mogą, mam pewną alternatywę. Poniżej zamieszczam wiersze autorstwa Agnieszki Kołodziejczak – kobiety wszechstronnej.
Agnieszka to?
Dobre pytanie. W zasadzie na każdą literę alfabetu można znaleźć słowo doskonale pasujące do Agnieszki.
A jak artystka,
D jak doktorantka,
F jak filozof,
M jak malarka,
S jak stypendystka,
P jak pisarka,
T jak temperamentna babka.
Dla mnie Aga to przede wszystkim nietuzinkowa, charyzmatyczna osobowość balansująca między światem słyszących a g/Głuchych. Zachęcam do lektury wierszy Agnieszki, wierszy bardzo intymnych, egzystencjalnych, które powstają w bardzo szczególnych momentach życia autorki. Lektura obowiązkowa na długie jesienne wieczory i nie tylko…
Agnieszka Kołodziejczak
***
Głucha przez duże G
Czy głucha przez małe g?
To pytanie o tożsamość
Nie ma odpowiedzi
A może i jest odpowiedź:
Ani to
Ani tamto.
Jedynie droga pomiędzy
Jak własna wymyślona litera.
Ani mała
Ani duża.
Swoiste pseudo życia.
***
Głowa lalki przenika na wskroś
Bielą maski.
Ułożone z białych liter
Hasło me ok
Drży stalową ironią
Głupio mądrego losu.
***
Trzy kawałki, przerwa.
Sztywna staromodność
Tańczy pod rękę ze starością.
Czeka lampka niedrogiego wina.
Trzy kawałki, przerwa.
Tanie zwykłe szkło
Odkrywa siłę
Utraconych młodości złudzeń.
***
Wszelka filozofia,
Wszelka myśl odchodzi.
Zamyka za sobą
Białe ciężkie drzwi.
Odchodzi gdzieś
(Wszystko jedno gdzie,
Wszystko jedno w jakim mieście)
Na rondo oczekiwań
Na rondo wątpliwości.
Bolesna fizjologia głaszcze,
Ciężko wzdycha,
Kręci kółka palcem,
Ściąga wytrzymałości gorset,
Aż zostają tylko
Sznurki bezradności.
***
W kącie leży szary plecak czasu.
Rzucam ukradkiem,
kątem oka bezradne spojrzenie.
Wiem czego on chce.
Nie chcę słyszeć pytania: no kiedy wreszcie?
Jeszcze nie teraz.
Jeszcze nie czas.
***
Ma historia bólem się zaczyna.
Spojrzenie: tak, tak,
Jestem przytomna.
Ból szeleści,
Pisze na cielesnym pergaminie
Mówi o czymś,
Czego się nie chciało.
***
Stoję na środku ulicy.
Pusto,
Nie ma ludzi.
Jedynie przemyka się
Jakiś zabłąkany pies.
Ogarnia bezradność
Wobec czegoś,
Co zdaje się być nie do przejścia.
Czuję jak w potrzasku,
Chcę postąpić kroku.
Nie mogę.
Nie ma jak i skąd wyjść.
Pusta ulica
Ludzi brak
***
Mała dziewczynka
Gdzieś tam,
Na pewnym dworcu,
W poczekalni.
Blond spojrzenie,
Niewidzące wokół.
W oczach mały plastikowy miś,
Kolorowa ręka..
Pełno oczu naokoło,
A ona ta mała dziewczynka
I jej własny na oko sześcioletni świat
Owinięty kocem,
Pełny amuletów i zabawek
Zamyka się we własnym kręgu
Obcym oczom umknięty.
***
Cierpliwość znikła,
serce brzmi jak pusty gliniany dzwon.
Obojętność wdziera się
Ciężkimi kroplami żalu.
Zegar tyka.
Na stole bilet.
Może i jakiś list:
No wiesz, kochanie
Ce de nastąpi.
środa, 7 października 2009
30 września - Hieronimki czyli Międzynarodowy Dzień Tłumacza
Św. Hieronim CaravaggioŻródło: http://www.reprodukcje.pl/%C3%82%C5%9Aw-hieronim-p-288.html?osCsid=qk46julchlkoquu0on71siu340
Dzień Tłumacza został ustanowiony w 1991 roku przez Międzynarodową Federację Tłumaczy (FIT). Data 30 września nie przypadkowo została wybrana na święto tłumaczy – tego dnia przypada bowiem rocznica śmierci św. Hieronima, uznawanego za ich patrona. Do niedawna święto obchodzili jedynie tłumacze pisemni i ustni. Ponieważ tłumacze języków migowych to też tłumacze, więc zakładamy, że i oni mogą schronić się pod opiekuńcze skrzydła patronatu św. Hieronima.
Św. Hieronim (347 - 420 r.n.e.), znany również jako Hieronim ze Strydonu (urodził się w Strydonie, w Dalmacji, na terenie dzisiejszej Chorwacji), zyskał sławę dzięki przetłumaczeniu Starego i Nowego Testamentu z języka greckiego i hebrajskiego na łacinę. Przekład ten – do dziś uznawany za oficjalny – nosi nazwę Wulgata. Nazwa ta pochodzi od łacińskich słów textus vulgatus – teksty pospolite, dostępne dla wszystkich. Św. Hieronim nie bez powodu zyskał szacunek jako tłumacz. Do swojej pracy podchodził z wyjątkowym zaangażowaniem i, jak moglibyśmy powiedzieć dzisiaj, profesjonalizmem.
Prace nad tłumaczeniem Biblii zajęły Św. Hieronimowi blisko 24 lata, z czego kilkanaście poświęcił na studia nad językiem hebrajskim i greckim, czytanie manuskryptów, wyszukiwanie i porównywanie informacji pochodzących z wielu źródeł. Jego dorobek obejmuje też tłumaczenia wielu innych starożytnych dzieł, jak choćby komentarze do ksiąg Nowego i Starego Testamentu, teksty Origenesa. Św. Hieronim był autorem licznych prac historycznych, komentarzy, ponad 150 listów, homilii, dzieł egzegetycznych, interpretacji tekstów biblijnych oraz biografii Pawła Apostoła, Hilarego, Malchusa.
Więcej o Św. Hieronimie można przeczytać między innymi na stronach:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Hieronim_ze_Strydonu
http://www.csx.pl/baza_wiedzy/hieronim.1.php
Na obchody Dnia Tłumacza zaprasza Stowarzyszenie Tłumaczy Polskich - www.stp.org.pl
Tekst: Aleksandra Kalata-Zawłocka
Zachęcam również do odwiedzenia strony Stowarzyszenia Tłumaczy Polskiego Języka Migowego.
sobota, 26 września 2009
DZIEŃ GŁUCHEGO
Jedni twierdzą, że "Dzień Głuchego" przypada na 26 września, inni upierają się przy dacie 28 września. Czy to ważne? Umówmy się, że "Dzień Głuchego" wypada w ostatnim tygodniu września ;)
Z okazji "Dnia Głuchego" mała niespodzianka.
Źródło: Gazeta Wyborcza z dnia 24.09.2009r. , s. 6
A wszystkim moim g/Głuchym przyjaciołom życzę wszystkiego najlepszego!
Z okazji "Dnia Głuchego" mała niespodzianka.
Źródło: Gazeta Wyborcza z dnia 24.09.2009r. , s. 6wtorek, 22 września 2009
ONSIAKI 2009 rozdane
W nocy 19 września 2009 roku w Poznaniu odbyła się impreza z okazji 10-lecia ONSI. W klubie "Eskulap" wybrano Miss oraz Mistera Niesłyszących. Przyznano także statuetki "ONSIAKI" w trzech kategoriach. Poniżej zamieszczam listę zwycięzców.
Miss Niesłyszących - Natalia Drzewiecka
I wicemiss: Monika Szymanek
II wicemiss: Marlena Filipkowska
Mister Niesłyszących - Dawid Adamczewski
I wicemister Michał Gliński
II wiecmister: Julian Szczegielniak
I wicemiss: Monika Szymanek
II wicemiss: Marlena Filipkowska
Mister Niesłyszących - Dawid Adamczewski
I wicemister Michał Gliński
II wiecmister: Julian Szczegielniak
Miss Publiczności: Natalia Drzewiecka
Mister Publiczności: Michał Gliński
Mister Publiczności: Michał Gliński
Tłumacz Roku - Ewa Gano
Najlepszy Blog - http://szok-art.blogspot.com/ autorstwa Małgorzaty Lucyny Szok-Ciechackiej
Video Roku - dajomol
Najlepszy Blog - http://szok-art.blogspot.com/ autorstwa Małgorzaty Lucyny Szok-Ciechackiej
Video Roku - dajomol
Serdeczne gratulacje.
środa, 9 września 2009
III EUROPEJSKI FESTIWAL SZTUKI OSÓB NIESŁYSZĄCYCH Łódź, 9-12 września 2009
Dziś rozpoczyna się trzeci Europejski Festiwal Sztuki Osób Niesłyszących. Poniżej zamieszczam plan Festiwalu.
Maria Schejbal, Krzysztof Kotyniewicz (Bielsko-Biała)
Łódzki Dom Kultury sala 313
12.00 – 15.00
WARSZTATY TEATRALNE
Adam Sajnuk (Teatr Konsekwentny, Warszawa)
Łódzki Dom Kultury sala 323
16.00 – 17.30 (zbiórka: 15.00)
PARADA otwierająca III EFSON
obowiązkowo: biało-niebieskie stroje/ gadżety jeśli masz rower to koniecznie na nim przyjedź !
Eternity Group (Łódź) i wszyscy zainteresowani
Plac Wolności
17.30 – 18.30
Happening „Stacja przemijania”
Łódzka Scena Pantomimy (Łódź)
Plac J. Piłsudskiego (przed Łódzkim Domem Kultury)
18.30 – 18.45
Oficjalne otwarcie III EFSON
Prezes PZG O/Łódzkiego Stanisław Mizerski
Łódzki Dom Kultury, Duże Kino
19.00 – 19.15
występ ,,Alfa i Omega”
Teatr-Deaf-Poland (Wrocław)
Łódzki Dom Kultury Duże Kino
19.00 – 19.15
występy teatralne ,,Mały Książe”, ,,Złota Rybka”
Teatr Cicho-sza (Lubliniec)
Łódzki Dom Kultury, Sala 323
19.30 – 20.00
występy teatralne ,,Uzależnienie”, ,,Mnich”, Etykieta”
Nepanto, Czech, PSN PRAHA (Pražský spolek neslyšících) (Praga, Czechy)
Łódzki Dom Kultury Duże Kino
19.30 – 19.45
występ pt.: ,,Świat ciszą malowany”
Grupa Surdus (Warszawa)
Łódzki Dom Kultury, Sala 323
20.15 – 20.45
występ ,,Bal na strychu”
Teatr-Deaf-Poland (Wrocław)
Łódzki Dom Kultury, Duże kino
20.00 – 20.50
występ teatru gościnnego pt.: ,,Rękodzieło Artystyczne”
Teatr Figur (Kraków)
Łódzki Dom Kultury Sala 323
21.00 – 21.50
występ teatralny pt.: ,, Pięd tygodni w balonie”, ,,Kawaler”, ,,Kołysanka”, ,,Frankenstein”
DIVADLO NESLYSIM (Brno, Czechy)
Łódzki Dom Kultury Duże Kino
10 września, czwartek MALARSTWO FOTOGRAFIA KOMIKS
9.00 – 10.00
Prelekcja ,,Po co nam design? A co to jest estetyka w sztuce?”
Justyna Kieruzalska (Lublin)
Łódzki Dom Kultury, Sala 313
10.15 – 10.45
Prelekcja Co znaczy byd Głuchym rodzicem? Na podstawie badao własnych”
Marek Śmietana (Warszawa)
Łódzki Dom Kultury, Sala 313
11.00
Malarstwo – wystawa zbiorowa
S. Stankiewicz oraz A. Kołodziejczak
Łódzki Dom Kultury, Sala 313
14.00 – 17.00
WARSZTATY FOTOGRAFICZNE
Grzegorz Ślemp (Łódź)
Pasaż Rubinsteina
16.00 -
Plener malarski
Magdalena Miskiewicz Bogdan Nikadon Maria Pawlak Renata Rosiek
CH Manufaktura, w ogródku restauracji ,,Holly Łódź” oraz ,,Fever”
16.30 - wernisaż
Komiks – wystawa indywidualna
Justyna Kieruzalska (Lublin)
Galeria Carte Blanche, Al. Piłsudskiego 9 (vis a vis Galerii Łódzkiej)
17.00 - wernisaż
Fotografia – wystawa indywidualna
Katarzyna Szafran (Włocławek)
Galeria Carte Blanche, Al. Piłsudskiego 9 (vis a vis Galerii Łódzkiej)
wernisaż 17.30
Fotografia – wystawa indywidualna
Filip Springer (Poznao)
Galeria Carte Blanche, Al. Piłsudskiego 9 (vis a vis Galerii Łódzkiej)
Cały dzień
Malarstwo – wystawa zbiorowa (prace nadesłane przez niesłyszących artystów oraz powstałe podczas tegorocznego warsztatu malarskiego „Malarstwo w Terapii” w Bieszczadach
D. Giergun, R. Rosiek, A. Polok, J. Starczyoska, B. Podstawa-Dwierz, B. Nikadon, K. Kłosioska, M. Miśkiewicz
Łódzki Dom Kultury, Hol dużego kina
Cały dzień
Fotografia – wystawa indywidualna
Grzegorz Ślemp (Łódź)
Pasaż Rubinsteina
Cały dzień
Fotografia – wystawa poprojektowa “Ś-migaj z kulturą”
Fundacja „Leonardo” (Kraków)
Park Sienkiewicza
Cały dzień
Rzeźba – wystawa Jana Szymaoskiego
Jan Szymaoski (Kutno)
Park Sienkiewicza
Cały dzień
Komiks – wystawa indywidualna
Małgorzata Szok-Ciechacka (Brodnica)
CH Manufaktura
11 września, piątek TANIEC FILM
9.00 - 9.40
Prelekcja
„Jak zrozumied sztukę głuchych?”
Agnieszka Kołodziejczak
(Łódź)
Łódzki Dom Kultury
Sala 313
10.00 – 11.00
Prelekcja
„Dziecko z wadą słuchu w świecie muzyki”
Małgorzata Zaborniak-Sobczak
(Rzeszów)
14.00 – 15.30
Warsztaty taneczne
cha cha i rock & roll
Rafał Lustig
(Rudnik nad Sanem)
Łódzki Dom Kultury
sala 323
16.00 – 17.15
Warsztaty taneczne
Taniec disco
Agnieszka Zając
(Kraków)
16.00 – 17.15
17.30 – 18.15
2 pokazy serialu „Zobaczyd ciszę” (5 odcinków)
Reżyser: Marek Brodzki
Łódzki Dom Kultury
Sala 232
16.00 – 17.30
Pokaz taneczny „Pomnik” (musical)
Arkadiusz Bazak
(Kraków)
Łódzki Dom Kultury
Sala 6
Występ bębniarski
Grupa Surdus (Warszawa)
Pokaz taneczny
Damian Piasek
(Radom)
Pokaz taneczny „Miłośd”
Arkadiusz Bazak
(Kraków)
18.00 – 19.30
Pokaz mody i wizażu
Katarzyna Szafran (Włocławek), Agnieszka Nowakowska (Łódź), Cztery Pory Roku (Łódź), Eternity Group (Łódź)
Przejście podziemne na skrzyżowaniu ul. Piłsudskiego i Piotrkowskiej
18.30 – 20.30
Projekcje filmów
Stara zajezdnia tramwajowa (Park Staromiejski)
20. 30
Projekcja filmów opowiadających o życiu osób niesłyszących
CH Manufaktura
12 września
Sobota PODSUMOWANIE i ZAKOŃCZENIE III EFSON
9.00 – 10.30
Prelekcja „Głucha Noc z Krakowa – czy na pewno głucha?”
Joanna Warchał (Kraków)
Łódzki Dom Kultury Sala 313
10.45 – 12.15
Prelekcja „Kilka słów o Letniej Szkole PJM w Krakowie 2009”
Anna Ruszkowska (Warszawa)
16.00 – 17.00
Spektakl „Dwa oblicza”
Teatr-3 (Szczecin)
Łódzki Dom Kultury sala 6
16.00 -
Wystawa prac pokonkursowych (fotografia, plastyka)
x
Klub Luka-Czuszka, ul. Zgierska 26
17.30 – 18.30
Spektakl pt. ,,Był czas bez słów”
Łódzka Scena Pantomimy (Łódź)
Klub Luka-Czuszka, ul. Zgierska 26
19.00
Ogłoszenie wyników konkursów: Plastycznego, teatralnego i fotograficznego
x
19.30
Występ teatralny zwycięskiej grupy
x
20.00
Podsumowanie i zamknięcie III EFSON DiscoDeaf*
x
*na DiscoDeaf obowiązują bilety. Bezpłatne bilety na imprezę można odebrad osobiście u Damiana Rzeźniczaka w PZG w Łodzi, pokój numer 13, lub wysyłając e-mail na adres: discodeaf@tlen.pl
Więcej informacji znajdziecie tutaj.
9 września środa TEATR
9.00 – 10.00 Prelekcja ,,Kilka słów o fotografii studyjnej”
Grzegorz Ślemp (Łódź)
Łódzki Dom Kultury
10.15 –11.45 Prelekcja ,,TEATR – twórcze doświadczenie w edukacji i terapii” - prezentacja wybranych projektów Bielskiego Stowarzyszenia Artystycznego „Teatr Grodzki” 9.00 – 10.00 Prelekcja ,,Kilka słów o fotografii studyjnej”
Grzegorz Ślemp (Łódź)
Łódzki Dom Kultury
Maria Schejbal, Krzysztof Kotyniewicz (Bielsko-Biała)
Łódzki Dom Kultury sala 313
12.00 – 15.00
WARSZTATY TEATRALNE
Adam Sajnuk (Teatr Konsekwentny, Warszawa)
Łódzki Dom Kultury sala 323
PARADA otwierająca III EFSON
obowiązkowo: biało-niebieskie stroje/ gadżety jeśli masz rower to koniecznie na nim przyjedź !
Eternity Group (Łódź) i wszyscy zainteresowani
Plac Wolności
17.30 – 18.30
Happening „Stacja przemijania”
Łódzka Scena Pantomimy (Łódź)
Plac J. Piłsudskiego (przed Łódzkim Domem Kultury)
18.30 – 18.45
Oficjalne otwarcie III EFSON
Prezes PZG O/Łódzkiego Stanisław Mizerski
Łódzki Dom Kultury, Duże Kino
19.00 – 19.15
występ ,,Alfa i Omega”
Teatr-Deaf-Poland (Wrocław)
Łódzki Dom Kultury Duże Kino
19.00 – 19.15
występy teatralne ,,Mały Książe”, ,,Złota Rybka”
Teatr Cicho-sza (Lubliniec)
Łódzki Dom Kultury, Sala 323
19.30 – 20.00
występy teatralne ,,Uzależnienie”, ,,Mnich”, Etykieta”
Nepanto, Czech, PSN PRAHA (Pražský spolek neslyšících) (Praga, Czechy)
Łódzki Dom Kultury Duże Kino
19.30 – 19.45
występ pt.: ,,Świat ciszą malowany”
Grupa Surdus (Warszawa)
Łódzki Dom Kultury, Sala 323
20.15 – 20.45
występ ,,Bal na strychu”
Teatr-Deaf-Poland (Wrocław)
Łódzki Dom Kultury, Duże kino
20.00 – 20.50
występ teatru gościnnego pt.: ,,Rękodzieło Artystyczne”
Teatr Figur (Kraków)
Łódzki Dom Kultury Sala 323
21.00 – 21.50
występ teatralny pt.: ,, Pięd tygodni w balonie”, ,,Kawaler”, ,,Kołysanka”, ,,Frankenstein”
DIVADLO NESLYSIM (Brno, Czechy)
Łódzki Dom Kultury Duże Kino
10 września, czwartek MALARSTWO FOTOGRAFIA KOMIKS
9.00 – 10.00
Prelekcja ,,Po co nam design? A co to jest estetyka w sztuce?”
Justyna Kieruzalska (Lublin)
Łódzki Dom Kultury, Sala 313
10.15 – 10.45
Prelekcja Co znaczy byd Głuchym rodzicem? Na podstawie badao własnych”
Marek Śmietana (Warszawa)
Łódzki Dom Kultury, Sala 313
11.00
Malarstwo – wystawa zbiorowa
S. Stankiewicz oraz A. Kołodziejczak
Łódzki Dom Kultury, Sala 313
14.00 – 17.00
WARSZTATY FOTOGRAFICZNE
Grzegorz Ślemp (Łódź)
Pasaż Rubinsteina
16.00 -
Plener malarski
Magdalena Miskiewicz Bogdan Nikadon Maria Pawlak Renata Rosiek
CH Manufaktura, w ogródku restauracji ,,Holly Łódź” oraz ,,Fever”
16.30 - wernisaż
Komiks – wystawa indywidualna
Justyna Kieruzalska (Lublin)
Galeria Carte Blanche, Al. Piłsudskiego 9 (vis a vis Galerii Łódzkiej)
17.00 - wernisaż
Fotografia – wystawa indywidualna
Katarzyna Szafran (Włocławek)
Galeria Carte Blanche, Al. Piłsudskiego 9 (vis a vis Galerii Łódzkiej)
wernisaż 17.30
Fotografia – wystawa indywidualna
Filip Springer (Poznao)
Galeria Carte Blanche, Al. Piłsudskiego 9 (vis a vis Galerii Łódzkiej)
Cały dzień
Malarstwo – wystawa zbiorowa (prace nadesłane przez niesłyszących artystów oraz powstałe podczas tegorocznego warsztatu malarskiego „Malarstwo w Terapii” w Bieszczadach
D. Giergun, R. Rosiek, A. Polok, J. Starczyoska, B. Podstawa-Dwierz, B. Nikadon, K. Kłosioska, M. Miśkiewicz
Łódzki Dom Kultury, Hol dużego kina
Cały dzień
Fotografia – wystawa indywidualna
Grzegorz Ślemp (Łódź)
Pasaż Rubinsteina
Cały dzień
Fotografia – wystawa poprojektowa “Ś-migaj z kulturą”
Fundacja „Leonardo” (Kraków)
Park Sienkiewicza
Cały dzień
Rzeźba – wystawa Jana Szymaoskiego
Jan Szymaoski (Kutno)
Park Sienkiewicza
Cały dzień
Komiks – wystawa indywidualna
Małgorzata Szok-Ciechacka (Brodnica)
CH Manufaktura
11 września, piątek TANIEC FILM
9.00 - 9.40
Prelekcja
„Jak zrozumied sztukę głuchych?”
Agnieszka Kołodziejczak
(Łódź)
Łódzki Dom Kultury
Sala 313
10.00 – 11.00
Prelekcja
„Dziecko z wadą słuchu w świecie muzyki”
Małgorzata Zaborniak-Sobczak
(Rzeszów)
14.00 – 15.30
Warsztaty taneczne
cha cha i rock & roll
Rafał Lustig
(Rudnik nad Sanem)
Łódzki Dom Kultury
sala 323
16.00 – 17.15
Warsztaty taneczne
Taniec disco
Agnieszka Zając
(Kraków)
16.00 – 17.15
17.30 – 18.15
2 pokazy serialu „Zobaczyd ciszę” (5 odcinków)
Reżyser: Marek Brodzki
Łódzki Dom Kultury
Sala 232
16.00 – 17.30
Pokaz taneczny „Pomnik” (musical)
Arkadiusz Bazak
(Kraków)
Łódzki Dom Kultury
Sala 6
Występ bębniarski
Grupa Surdus (Warszawa)
Pokaz taneczny
Damian Piasek
(Radom)
Pokaz taneczny „Miłośd”
Arkadiusz Bazak
(Kraków)
18.00 – 19.30
Pokaz mody i wizażu
Katarzyna Szafran (Włocławek), Agnieszka Nowakowska (Łódź), Cztery Pory Roku (Łódź), Eternity Group (Łódź)
Przejście podziemne na skrzyżowaniu ul. Piłsudskiego i Piotrkowskiej
18.30 – 20.30
Projekcje filmów
Stara zajezdnia tramwajowa (Park Staromiejski)
20. 30
Projekcja filmów opowiadających o życiu osób niesłyszących
CH Manufaktura
12 września
Sobota PODSUMOWANIE i ZAKOŃCZENIE III EFSON
9.00 – 10.30
Prelekcja „Głucha Noc z Krakowa – czy na pewno głucha?”
Joanna Warchał (Kraków)
Łódzki Dom Kultury Sala 313
10.45 – 12.15
Prelekcja „Kilka słów o Letniej Szkole PJM w Krakowie 2009”
Anna Ruszkowska (Warszawa)
16.00 – 17.00
Spektakl „Dwa oblicza”
Teatr-3 (Szczecin)
Łódzki Dom Kultury sala 6
16.00 -
Wystawa prac pokonkursowych (fotografia, plastyka)
x
Klub Luka-Czuszka, ul. Zgierska 26
17.30 – 18.30
Spektakl pt. ,,Był czas bez słów”
Łódzka Scena Pantomimy (Łódź)
Klub Luka-Czuszka, ul. Zgierska 26
19.00
Ogłoszenie wyników konkursów: Plastycznego, teatralnego i fotograficznego
x
19.30
Występ teatralny zwycięskiej grupy
x
20.00
Podsumowanie i zamknięcie III EFSON DiscoDeaf*
x
*na DiscoDeaf obowiązują bilety. Bezpłatne bilety na imprezę można odebrad osobiście u Damiana Rzeźniczaka w PZG w Łodzi, pokój numer 13, lub wysyłając e-mail na adres: discodeaf@tlen.pl
Więcej informacji znajdziecie tutaj.
wtorek, 8 września 2009
Echa Konferencji GMG 2...
Tym razem nie napiszę relacji z Konferencji.
Dlaczego?
No... w pracy przecież byłem, jak miałem robić notatki :P
Zainteresowanych odsyłam do poniższych linków oraz do obejrzenia kilku zdjęć autorstwa Krzysia Ostanówko (tak, to ten od akcji "Cała Polska Miga"). :D
A kto nie przybył niech żałuje!
Dlaczego?
No... w pracy przecież byłem, jak miałem robić notatki :P
Zainteresowanych odsyłam do poniższych linków oraz do obejrzenia kilku zdjęć autorstwa Krzysia Ostanówko (tak, to ten od akcji "Cała Polska Miga"). :D
A kto nie przybył niech żałuje!
- Relacje na forum DEAF
- Artykuł Krzyśka Ostanówko na portalu wiadomości24.pl
- Relacja na ONSI.TV
- Relacja na blogu http://skorpioxik.bloog.pl/
- Relacja Neci
- Zdjęcia z Konferencji na stronie Dwóch Dłoni
niedziela, 23 sierpnia 2009
William Clarence Stokoe - Ojciec lingwistyki migowej
Źródło: Zbiór prywatny autora.
"Ciemność, widzę ciemność, ciemność widzę"
"Ciemność, widzę ciemność, ciemność widzę"
Tak...
Widzę cytowaną ciemność a raczej półmrok, kiedy patrzę na sytuację panującą w naszym kraju. O co chodzi? Chodzi mi o sposób w jaki spora część naszego społeczeństwa (zarówno tego słyszącego jak i głuchego) postrzega Polski Język Migowy.
Takie opinie nie raz docierały do moich uszu.
Podobna sytuacja miała miejsce w Stanach Zjednoczonych w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Język migowy, którym posługują się głusi Amerykanie - American Sign Language (ASL), słyszący postrzegali jako kod komunikacyjny naznaczony defektem. Podobnie myślało wielu głuchych. ASL był pomijany w programach edukacyjnych skierowanych do głuchych uczniów, normą a zarazem wymogiem była artykulacja i odczytywanie wypowiedzi z ruchu warg nadawcy komunikatu. Dopiero światłe umysły zaczęły przeganiać złowrogie chmury ciemnego oralizmu. A w Polsce nadal półmrok...
Widzę cytowaną ciemność a raczej półmrok, kiedy patrzę na sytuację panującą w naszym kraju. O co chodzi? Chodzi mi o sposób w jaki spora część naszego społeczeństwa (zarówno tego słyszącego jak i głuchego) postrzega Polski Język Migowy.
- Język małp!
- Ułomny, agramatyczny środek komunikacji!
- Wymyślna pantomima!
Takie opinie nie raz docierały do moich uszu.
Podobna sytuacja miała miejsce w Stanach Zjednoczonych w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Język migowy, którym posługują się głusi Amerykanie - American Sign Language (ASL), słyszący postrzegali jako kod komunikacyjny naznaczony defektem. Podobnie myślało wielu głuchych. ASL był pomijany w programach edukacyjnych skierowanych do głuchych uczniów, normą a zarazem wymogiem była artykulacja i odczytywanie wypowiedzi z ruchu warg nadawcy komunikatu. Dopiero światłe umysły zaczęły przeganiać złowrogie chmury ciemnego oralizmu. A w Polsce nadal półmrok...
Promień światła
Ludzie o światłych umysłach wiedzieli, że ASL jest w pełni uformowanym ludzkim językiem, w takim samym stopniu jak języki foniczne. Niewątpliwie człowiekiem o światłym umyśle był William Clarence Stokoe. Cofnijmy się do roku 1919. Dokładnie w dniu 22 lipca w gminie Lancaster w stanie New Hampshire na świat przychodzi W. C. Stokoe - człowiek, którego nie tylko na gruncie amerykańskim, ale także międzynarodowym uważa się za prekursora studiów nad językiem osób głuchych. Stokoe większość swojego dzieciństwa spędził na prowincji Nowego Yorku blisko Rochester. W szkole średniej był bardzo upartym uczniem, często podejmował polemikę z nauczycielami. Studia wyższe ukończyłw 1940 roku (Cornell University). Jego rodzice nie byli zamożni, aby opłacić czesne Stokoe musiał pracować, a ponieważ był bardzo zdolnym studentem otrzymywał także stypendium. Po studiach Stokoe przez wiele lat pracował jako nauczyciel języka angielskiego w Wells College.
Dopiero w roku 1955 przeniósł się do Stanów Zjednoczonych na prośbę przyjaciela Georga Detmolda, który zaproponował mu posadę nauczyciela języka angielskiego na Gallaudet University (Uniwersytet Gallaudeta). Stokoe nigdy wcześniej nie miał kontaktu z językiem migowym ani głuchymi (nie licząc głuchego kowala, który pracował w jego rodzinnym mieście), nie posiadał też żadnej teoretycznej wiedzy na temat języków wizualno-przestrzennych. Brak świadomości był w zasadzie korzystny, Stokoe nie absorbował negatywnych opinii panujących na temat języka migowego i jego użytkowników. Za namową Detmolda Stokoe zaczął studiować język migowy, w roku 1957 rozpoczął wraz z innymi językoznawcami (Carl Croneberg i Doroty Casterline) badać Amerykański Język Migowy. Podczas badań, obserwacji i analiz nagrań z ASL Stokoe zauważył, że głusi posiadają własną kulturę, odmienną od kultury słyszących Amerykanów, a ich "metoda" komunikacji jest prawdziwym językiem, a nie transliteracją języka angielskiego na znaki manualne. Niestety na poczynania Stokoe nie patrzono przychylnie niesłyszący byli grupą, która do hipoitez i wniosków Stokoego odnosiła się najbardziej sceptycznie. Gilbert Eastman, który później został wybitnym głuchoniemym pisarzem i gorącym zwolennikiem Stokoego, mówił: "Ja i moi koledzy śmialiśmy się z dr. Stokoego i jego szalonych pomysłów. Analizowanie języka migowego, którym się posługiwaliśmy, uważaliśmy za rzecz niemożliwą" (O. Sacks, Zobaczyć głos : podróż do świata ciszy, s. 196-198, Poznań 1998.). Ale nie ugasiło to jego wrodzonego zapału i ciekawości.
W roku 1960 Stokoe opublikował "Sign Language Structure" ("Struktura/Budowa Języka Migowego"), w której zawarł historię języka migowego, wyjaśnił zapis fonetyczny, który zastosował oraz opisał procesy językowe zachodzące w Amerykańskim Języku Migowym. Pracę Stokoe przyjęto bardzo chłodno: Wydanie w 1960 roku ["Sign Language Structure"] spowodowało różne dziwne reakcje. Z wyjątkiem Deana Detmolda i jednego czy dwóch moich kolegów cały Gallaudet był przeciwko mnie; zaatakowano językoznawstwo, tak jak ja je widziałem i studia nad językiem migowym... Jeśli przyjęcie pierwszych badań nad językiem migowym przez naukowców można określić jako chłodne, to reakcje środowisk związanych z kształceniem specjalnym były wręcz lodowate; środowiska te były prawie zawsze wrogo nastawione do języka migowego, a ich wiedza na temat językoznawstwa - prawie żadna (Stokoe, 1980, s. 266-267). Jednak badania trwały dalej.
W roku 1965 zespół naukowców - William Stokoe, Dorothy Casterline i Carl Cronenberg opublikował słownik Amerykańskiego Języka Migowego - "A Dictionary of American Sign Language on Linguistic Principles" ("Słownik Amerykańskiego Języka Migowego wraz Zasadami Lingwistycznymi"). Była to praca nowatorska a zarazem przełomowa. Słownik nie porządkował haseł alfabetycznie. Hasła zorganizowane były wizualnie według trzech aspektów - kształt ręki, ruch i lokalizacja. Ta publikacja udowodniła, że ASL jest prawdziwym, pełnowartościowym językiem posiadającym wewnętrzną strukturę, własne zasady. Językiem bogatym zawierającym metafory, synonimy, zapożyczenia itp.
Dopiero w roku 1955 przeniósł się do Stanów Zjednoczonych na prośbę przyjaciela Georga Detmolda, który zaproponował mu posadę nauczyciela języka angielskiego na Gallaudet University (Uniwersytet Gallaudeta). Stokoe nigdy wcześniej nie miał kontaktu z językiem migowym ani głuchymi (nie licząc głuchego kowala, który pracował w jego rodzinnym mieście), nie posiadał też żadnej teoretycznej wiedzy na temat języków wizualno-przestrzennych. Brak świadomości był w zasadzie korzystny, Stokoe nie absorbował negatywnych opinii panujących na temat języka migowego i jego użytkowników. Za namową Detmolda Stokoe zaczął studiować język migowy, w roku 1957 rozpoczął wraz z innymi językoznawcami (Carl Croneberg i Doroty Casterline) badać Amerykański Język Migowy. Podczas badań, obserwacji i analiz nagrań z ASL Stokoe zauważył, że głusi posiadają własną kulturę, odmienną od kultury słyszących Amerykanów, a ich "metoda" komunikacji jest prawdziwym językiem, a nie transliteracją języka angielskiego na znaki manualne. Niestety na poczynania Stokoe nie patrzono przychylnie niesłyszący byli grupą, która do hipoitez i wniosków Stokoego odnosiła się najbardziej sceptycznie. Gilbert Eastman, który później został wybitnym głuchoniemym pisarzem i gorącym zwolennikiem Stokoego, mówił: "Ja i moi koledzy śmialiśmy się z dr. Stokoego i jego szalonych pomysłów. Analizowanie języka migowego, którym się posługiwaliśmy, uważaliśmy za rzecz niemożliwą" (O. Sacks, Zobaczyć głos : podróż do świata ciszy, s. 196-198, Poznań 1998.). Ale nie ugasiło to jego wrodzonego zapału i ciekawości.
W roku 1960 Stokoe opublikował "Sign Language Structure" ("Struktura/Budowa Języka Migowego"), w której zawarł historię języka migowego, wyjaśnił zapis fonetyczny, który zastosował oraz opisał procesy językowe zachodzące w Amerykańskim Języku Migowym. Pracę Stokoe przyjęto bardzo chłodno: Wydanie w 1960 roku ["Sign Language Structure"] spowodowało różne dziwne reakcje. Z wyjątkiem Deana Detmolda i jednego czy dwóch moich kolegów cały Gallaudet był przeciwko mnie; zaatakowano językoznawstwo, tak jak ja je widziałem i studia nad językiem migowym... Jeśli przyjęcie pierwszych badań nad językiem migowym przez naukowców można określić jako chłodne, to reakcje środowisk związanych z kształceniem specjalnym były wręcz lodowate; środowiska te były prawie zawsze wrogo nastawione do języka migowego, a ich wiedza na temat językoznawstwa - prawie żadna (Stokoe, 1980, s. 266-267). Jednak badania trwały dalej.
W roku 1965 zespół naukowców - William Stokoe, Dorothy Casterline i Carl Cronenberg opublikował słownik Amerykańskiego Języka Migowego - "A Dictionary of American Sign Language on Linguistic Principles" ("Słownik Amerykańskiego Języka Migowego wraz Zasadami Lingwistycznymi"). Była to praca nowatorska a zarazem przełomowa. Słownik nie porządkował haseł alfabetycznie. Hasła zorganizowane były wizualnie według trzech aspektów - kształt ręki, ruch i lokalizacja. Ta publikacja udowodniła, że ASL jest prawdziwym, pełnowartościowym językiem posiadającym wewnętrzną strukturę, własne zasady. Językiem bogatym zawierającym metafory, synonimy, zapożyczenia itp.
Źródło: Zbiór prywatny autora.
Źródło: Zbiór prywatny autora.
Źródło: Zbiór prywatny autora.W "Słowniku" pojawił się też dodatek napisany przez Carla Cronenberga zatytułowany "The Linguistic Community" ("Społeczność Językowa"). Tekst stanowił pierwszą próbę opisu odrębności społecznej, kulturowej oraz językowej Głuchych Amerykanów.
Wojownik Światła
Stokoe działał dalej, po opublikowaniu "Słownika" nie osiadł na laurach. W roku 1971 dzięki jego staraniom udało się utworzyć na Uniwersytecie Gallaudeta specjalną pracownię lingwistyczną, w której prowadzono badania nad ASL do roku 1984. Rok później z inicjatywy Stokoe zaczęło ukazywać się czasopismo "Sign Language Studies" ("Studia nad Językiem Migowym"). Na jego łamach publikowano artykuły naukowe poświęcone ASL oraz innym językom wizualno-przestrzennym. Stokoe sprawował funkcję redaktora do roku 1996.
Stokoe po wydaniu "Słownika" opublikował jeszcze wiele książek i artykułów. Między innymi "Language in hand: why sign came before speech" ("Język w dłoni: dlaczego miganie pojawiło się przed mową"). Te i inne publikacje zdobyły uznanie w środowisku lingwistów a ostatecznie nawet i surdopedagogów. W chwili obecnej ASL jest uważany za autonomiczny język, najwłaściwszy język wykładowy głuchych studentów, a nawet jako drugi język (język obcy) słyszących uczniów liceów oraz szkół wyższych na terenie Stanów Zjednoczonych.
William Clarence Stokoe zmarł po długiej chorobie 4 kwietnia 2000 roku w Chevy Chase (Maryland). Wszystkich zainteresowanych życiem i dokonaniami naukowymi Stokoe odsyłam do biografii autorstwa Jane Maher "Seeing language in sign: the work of William C. Stokoe" .
piątek, 19 czerwca 2009
Konferencja Głusi Mają Głos 2 : Kim jesteśmy? Skąd przychodzimy? Dokąd idziemy?
PROGRAM
Sobota, 29 sierpnia
10:00 Otwarcie konferencji, powitanie uczestników i gości
Organizatorzy
10:15 Film zrealizowany podczas I Warszawskiego Festiwalu Kultury Głuchych
Przemysław Tymiński
10:30 Druga Rewolucja Gallaudeta
Piotr Krzysztofiak, student Akademii Pedagogiki Specjalnej
11:00 Krótka historia Instytutu Głuchoniemych w Warszawie – 190 lat w pigułce
mgr Monika Dobrowolska, nauczycielka w Instytucie Głuchoniemych
11:30 Ruch społeczny Głuchych na ziemiach polskich
mgr Tomasz Świderski, historyk
12:00-12:30 Przerwa kawowa
12:30 Czy wiemy, co to jest Kultura Głuchych ? – próba zdefiniowania pojęcia
mgr Marcin Daszkiewicz, absolwent Akademii Podlaskiej
13:00 Zjawisko audyzmu a Kultura Głuchych
dr Piotr Tomaszewski, Wydział Psychologii UW
13:30 Dyskryminacja w Świecie Głuchych
Renata Świderska, studentka UWr
14:00-15:30 Przerwa obiadowa
15:30 Co to znaczy być Głuchym rodzicem? Na podstawie badań własnych
Marek Śmietana
16:00 Deafhood
mgr Magda Bielak, psycholog
16:30 Jak brak języka wpływa na życie Głuchych
mgr Anna Gronowska, psycholog
17:00 Przyczyny zaburzonej tożsamości głuchych i jej konsekwencje
Agnieszka Siepkowska, studentka UWr, przewodnicząca Polskiej Sekcji Młodzieży Głuchej
17:30 Malarstwo Głuchych - psychologiczne aspekty twórczości plastycznej osób niesłyszących.
mgr Marek Lasecki, absolwent Akademii Sztuk Pięknych, inicjator plenerów malarskich dla niesłyszących artystów
18:00-18:30 Podsumowanie pierwszego dnia konferencji
Niedziela, 30 sierpnia
9:00 Sport w Kulturze Głuchych
Antoni Morawski, wiceprezes Polskiego Związku Olimpijskiego Głuchych
9:30 Warsztaty teatralne dla Głuchej młodzieży - Finlandia 2008
mgr Joanna Łacheta, nauczycielka, opiekunka Koła Filmowego w Instytucie Głuchoniemych
10:00 Natywność w lingwistyce migowej
mgr Lucyna Długołęcka
10:30 Wizerunek Głuchych w środkach masowego przekazu
Małgorzata Bielak, studentka polonistyki UW
11:00 – 11:30 Przerwa kawowa
11:30 Znaki kulturowe w PJM
Paulina Romanowska
12:00 Przyszłość Głuchych – światowe trendy i perspektywy
Anna Taborska
12:30 Rozwój internetu a przyszłość Głuchych – szanse i zagrożenia
Aldona Ratajczak, malarka, współtwórczyni pierwszej internetowej telewizji dla niesłyszących ONSI.tv
13:00 Wokół projektu Ustawy o PJM
Kamil Noworyta, dyrektor Centrum Edukacyjnego Języka Migowego
13:30-14:00 Występ artystyczny
14:00- 15:00 Pożegnanie
Imprezy towarzyszące
- wystawa prac plastycznych i fotografii autorstwa Głuchych artystów
Organizatorzy zastrzegają sobie prawo do zmian w programie.
niedziela, 7 czerwca 2009
Serial internetowy "Zobaczyć ciszę" :D
Już jest!!! Pierwszy serial internetowy w Polsce, w którym występują Głusi aktorzy. Serdecznie zapraszam do oglądania.
http://www.zobaczyc-cisze.pl/Strona-glowna,1,j,1.html
Reżyser:
Marek Brodzki
Aktorzy:
Anna Borsuk (Kasia)
Tomek Morawski (Artur)
Jacek Pasternak (Marek)
Monika Grabowska-Dobrowolska (Mama) :)
Eugeniusz Morawski (Tata)
Marek Brodzki
Aktorzy:
Anna Borsuk (Kasia)
Tomek Morawski (Artur)
Jacek Pasternak (Marek)
Monika Grabowska-Dobrowolska (Mama) :)
Eugeniusz Morawski (Tata)
czwartek, 12 marca 2009
Ogólnopolska konferencja „Wokół zagadnień związanych z językiem migowym w Polsce” - krew, pot i łzy...
Nie będę zbyt oryginalny (po raz kolejny). Wklejam bardzo subiektywną relację z konferencji, która odbyła się w ostatni weekend. Jestem na tyle leniwy, że nawet już niczego nie poprawiam, robię kopię mojego posta z forum www.deaf.pl.
Życzę miłej lektury.
DZIEŃ I
Docieram(y) do miejsca konferencji – sala konferencyjna Koara-Expo.
Początek standardowy - rejestracja (otrzymuję teczkę i długopisik). Zawartość teczki to miła niespodzianka - plan konfy, mapki Warszawy i część materiałów konferencyjnych – plus! Program konferencji znałem już wcześniej i po jego odczytaniu doszedłem do wniosku, że część wykładów jak dla mnie to „odgrzewane kotleciki”, ale bardzo smaczne, mogę je jeść i jeść… ;)
Spotykam wiele znajomych twarzy (medialnych i nie tylko), sympatyczne (lub nie) przywitania itd. Wchodzę do sali konferencyjnej – olbrzymie pomieszczenie około 300 miejsc siedzących, telebim, stoły z napojami i ciasteczkami. Nic jeszcze nie zapowiada zbliżającej się „burzy”. Moszczę sobie miejsce w wyborowym towarzystwie (między deafiakami Endi, Barwunia, Pula, Zmora, Olunia, Żabcia, Lubaszna). Uczestnicy zasiadają na swoich miejscach, tłumacze zwarci i gotowi, komisja w pełnym składzie:
- Prezes Instytutu Polskiego Języka Migowego dr Piotr Tomaszewski
- Prezes Polskiego Związku Głuchych Zarządu Głównego Andrzej Kopeć
- Dyrektor Centrum Edukacyjnego Języka Migowego Kamil Noworyta
Zaczynamy…
Na scenę wychodzi Dyrektor CEJM Kamil Noworyta wraz z Prezesem PZG ZG Andrzejem Kopciem witają gości, omawiają kilka spraw organizacyjnych i zapraszają pierwszego prelegenta pana doktora Piotra Tomaszewskiego. Temat referatu to „Mitologizacja PJM”.
Doktor Tomaszewski wyjaśnia czym jest „demitologizacja”. Na telebimie ukazuje się kwiat – tulipan a pod nim następujące stwierdzenia:
- Tulipany są zawsze czerwone,
- Tulipany rozkwitają zimą,
- Tulipany nie mają łodygi,
- Tulipany są odporne na niekorzystne warunki atmosferyczne.
Wszystkie te stwierdzenia są oczywiście fałszywe i podobnie jest z Polskim Językiem Migowym, na jego temat krąży wiele mitów. Pan doktor wyjaśnił pojęcie „demitologizacji” czyli pozbawienia czegoś cech mitycznych. Dodał również, że mitologizowanie PJMu wpływa na Historię Głuchych, innymi słowy jeśli przypisze się mityczne, nieprawdziwe informacje Polskiemu Językowi Migowemu to te fałszywe informacje przeniosą się na jego użytkowników.
Następnie prelegent przedstawił dwa spojrzenia na zagadnienie głuchoty (medyczne i kulturowe), a także przypomniał słowa Alicji Orłowskiej wypowiedziane w obronie PJMu w 1996 roku.
Później w prezentacji pojawiły się dobrze nam znane fakty o PJM , które zostały wyczerpująco omówione - majstersztyk.
Pozwolę sobie przytoczyć tylko dwa fakty – Polski Język Migowy jest autonomiczny, nie sjest zależny od języka polskiego. Dla porównania zaprezentowano filozofię użycia sjm: Jeśli trzeba – migajmy, ale po polsku. Dowodem autonomiczności PJMu jest to, że język ten posiada cechy, które nie występują w języku polskim czyli:
- przestrzenność,
- klasyfikatory,
- sygnały niemanualne.
Nie oznacza to , że PJM nie ulega wpływom polszczyzny fonicznej. Pojawiają się zapożyczenia (daktylograficzne, translatorskie, znaki inicjalizowane itp.)
Następnie dr Tomaszewski podkreślił, iż PJM nie jest agramatyczny. Po tych słowach pojawił się drobny szum na sali.
Pan doktor Tomaszewski zakończył swój wykład (któremu statystycznie co 15 min towarzyszył dźwięk dzwonków telefonów komórkowych – żenada, a co poniektórzy prowadzili normalnie rozmowy – nie ma jak to szacunek do prelegenta).
Po wystąpieniu pana doktora, pojawiła się kolejna osoba. Małgorzata Bielak opowiedziała o „Savoir – vivre u Głuchych”. Małgosia tematykę swojego wykładu czerpała z własnych doświadczeń a także z obserwacji osób słyszących. Wyjaśniono czym jest tajemnicze stwierdzenie „Savoir – vivre” (znajomość obowiązujących form towarzyskich i reguł grzecznościowych obowiązujących w danej grupie). Przejrzyście, przystępnie i dokładnie. Pozwolicie, że nie będę się dalej rozpisywał nad „SV”, wszyscy go doskonale znamy.
Po wykładzie Małgosi Bielak nastąpiła drobna dyskusja. Pierwszy głos zabrał Pan z Poznania (nie podaję nazwisk, nie jestem pewien czy wypada). Uczestnik podkreślił, że ważne są dwie drogi wyboru (PJM, sjm). „System jest łatwiejszy dla słyszących i pomaga łatwiej się dogadać”. Padły również słowa zdziwienia: „dlaczego nie ma tutaj profesora Szczepankowskiego?”. Słowa te wywołały gromkie brawa po lewej stronie sali (zwłaszcza z kilku miejsc, które pozwoliłem sobie nazwać „lożą krzykaczy”). Następnie głos zabrały inne osoby. Jedna stwierdziła, że nie zgadza się przedmówcą, kolejna podkreśliła by nie zwalczać ani PJMu ani sjmu - i jedno i drugie należy wprowadzić do szkoły (ciśnienie już mi skakało, a twarz przybierała kolor purpury). Wypowiedziały się osoby z Łodzi (Mariola i Joanna), padło pytanie – czy słyszącym jest trudniej się nauczyć migać, czy głuchym mówić?
Rozpętała się drobna dyskusja, za moimi plecami coraz głośniejsze komentarze.
Przyszedł czas na bardzo rzeczowy wykład pt. „Profesjonalny tłumacz języka migowego na podstawie realnych oczekiwań i potrzeb niesłyszących” – mgr Tomasz Świderski. Wykład Tomka powstał w oparciu o własne obserwacje i rozmowy z członkami rodziny. Profesjonalny tłumacz wg Tomka powinien dostosować się do potrzeb klienta, a co najważniejsze powinien czuć powołanie do zawodu, który wykonuje. Brak słuchu, niemożność odczytania mowy z ust, odmowa samodzielnej współpracy ze strony urzędników, lekarzy itp. – właśnie między innymi dlatego potrzebny jest tłumacz. Na telebimie pojawił się slajd – „Porównanie PJM i sjm”. Jeden z punktów brzmiał: „System – martwy pod względem emocjonalnym”. To stwierdzenie wywołało wrzenie (zwłaszcza „loży krzykaczy”), za moimi plecami również zrobiło się głośno (pomijając dzwoniące telefony komórkowe), do moich uszu dotarło jedno słowo „idiota”… Na końcu Tomasz zaprezentował „10 przykazań dobrego tłumacza” (również nie wypisze wszystkich):
- Wierne tłumaczenie,
- Neutralność,
- Odpowiedni ubiór.
Po wystąpieniu Tomasza w auli nadal panowała dziwna atmosfera, jakieś głosy, drobne kolokwializmy itp.
„Droga do dwujęzyczności dziecka głuchego na przykładzie Wielkiej Brytanii”, referat mgr Anny Gronowskiej przedstawiła mgr Joanna Łacheta. Dlaczego dzieci głuche od zawsze miały problemy z opanowaniem poprawnej pisowni? Język foniczny nabywany jest drogą słuchową. Głusi język nabywają wzrokowo. Język foniczny dla dziecka głuchego zawsze będzie językiem obcym. Joasia podkreśliła, że w Wielkiej Brytanii BSL (Brytyjski Język Migowy) i jego foniczny odpowiednik traktowane są na równi, nie deprecjonuje się żadnego z nich. Z dłoni prelegentki padły bardzo ważne słowa: „Do harmonijnego rozwoju dziecka głuchego potrzebne są dwa języki. Jeśli pierwszym językiem będzie BSL to dziecko o wiele łatwiej nauczy się języka fonicznego w piśmie”. W Wielkiej Brytanii jest ustawa o „równouprawnieniu” języka migowego. Wyspiarze mogą poszczycić się specjalnym programem – „Children In Need” (Dziecko w potrzebie). Na czym polega ten program:
- jeśli dziecko urodzi się niesłyszące to kierowane ono jest do ośrodka wczesnej interwencji,
- dziecko otrzymuje wsparcie finansowe, jest także aparatowane,
- rodzice dzieci głuchych są uświadamiani (przestawia się im drogi jakie mogą wybrać),
- odpowiednio przygotowani konsultanci (natywni, dynastyczni użytkownicy BSL) pracują z rodzinami w ich domach,
- Słyszący rodzice głuchych dzieci spotykają się w celu wymiany doświadczeń.
Program zawiera jeszcze wiele punktów, nie wymienię wszystkich.
Po wykładzie zawrzało – dyskusja. Początek był spokojny, jedna z uczestniczek (Głucha) powiedziała, że 23 lata temu odbył się turnus rehabilitacyjny podobny to programu „Children In Need”. Niestety odbył się on tylko raz, a szkoda bo efekty były zadowalające. Następnie głos zabrał nauczyciel sjmu, który nie zgodził się ze stwierdzeniem Tomka Świderskiego, iż „sjm jest martwy emocjonalnie”, podkreślił, że zwraca się uwagę nie tylko na słownictwo ale także na mimikę. Ja z koloru purpury zacząłem przechodzić w zieleń, ale najzabawniejsze było to, że mężczyzna, który się wypowiadał i zarzekał, że sjm posiada mimikę sam posiadał fizjonomię manekina. Prelegenci odpierali atak, tłumacząc, że mimika to także element gramatyki PJM, szum wzrastał, za moimi plecami padały takie słowa jak „idiota”, „bzdura”. Tomasz zwrócił się z pytaniem do mężczyzny wg. którego sjm zawiera elementy mimiczne – "czy zna pan Polski Język Migowy?", odpowiedź: nie. Wydaje mi się, że nie trzeba tego komentować. Tomek zadał jeszcze jedno ważne pytanie do głuchych uczestników konferencji „Ci, którzy uważają, że system nie posiada mimiki proszę o podniesienie rąk” – las głuchych rąk. A za moimi plecami słychać ironiczne pokrzykiwanie „No zdziwiłabym się gdyby głusi powiedzieli, że jest mimika!”. Nie zdzierżyłem, odwracam się, nie mogę zlokalizować pani „alfy i omegi”, ale widzę inne twarze, pełne ignorancji, agresji i niezadowolenia. W auli atmosfera gęstnieje z minuty na minutę, mnie ciśnienie skacze, ale nadal boję się wyjść i powiedzieć moje zdanie…
LUNCH
Chwila wytchnienia ale także i bolesnych słów ze strony CODA usłyszanych w kuluarach - „Nie podoba mi się to wszystko, pan Tomaszewski wymyślił sobie język, moja mama tak nie miga, nie rozumie wielu rzeczy, ta konferencja to zmarnowane pieniądze i mój czas”. Żal, żal, żal… Ale jedzenie dobre Very Happy, w oparach dymu wracam do auli, na telebimie film „W uchu cisza”.
Aula zapełnia się („loża krzykaczy” frekwencja 100%). Wykład rozpoczyna Małgorzata Bezubik – „Kodeks tłumacza języka migowego”. Syntetycznie, ciekawie, podoba mi się. Na początek podstawowe informacje – podział tłumaczeń. Pani Małgorzata opowiada o środowiskowych tłumaczach języka migowego oraz o roli tłumaczy w świetle etyki. Padają takie nazwy jak:
- Tłumacz mediator,
- Tłumacz wszechwiedzący (ja mam przewagę nad głuchymi, ja jestem lepszy),
- Tłumacz kontroler/cenzor,
- Tłumacz powiernik,
- Tłumacz asystent itp.
Zostaje poruszony temat bezstronności i neutralności w zawodzie tłumacza. Prelegentka omawia kodeks tłumacza języka migowego składający się z piętnastu podpunktów.
Pozostajemy w tematyce translatoryki, głos zabiera mgr Aleksandra Kalata – Zawłocka. Temat wykładu brzmi „Komu potrzebny profesjonalizm? Światowe standardy tłumaczenia języka migowego”. Tytułem wstępu zostaje wyjaśnione pojęcie profesjonalizmu w oparciu o źródła zarówno polskie jak i zagraniczne. Prelegentka przedstawia „model profesjonalizacji Tzenga", omawia dokładnie wszystkie etapy, od etapu chaosu na rynku zawodowym po etap tworzenia podstaw etycznych funkcjonowania zawodu. Kolejnym poruszonym problemem są przeszkody występujące w procesie profesjonalizacji takie jak np. brak precyzyjnej nazwy przedstawiciela zawodu. Na koniec mgr Kalata – Zawłocka zadaje pytanie „Po co komu profesjonalista?”, po chwili sama udziela odpowiedzi: "a kto chciałby się leczyć u nieprofesjonalnego lekarza".
Swój czas ma Kamil Noworyta opowiadając o „Procesie certyfikacji tłumaczy i wykładowców”. Wychodzę na zewnątrz, (tym razem przybierając kolejny kolor tęczy – niebieski). Potrzebuję chwili oddechu po tym jak docierają do mnie głosy gdzieś zza pleców „Widziałaś jak oni piszą, jak analfabeci, jak oni się mogą nauczyć poprawnej polszczyzny, no tylko dzięki systemowi”. Wychodzę i cały czas zastanawiam się, czy ci ludzie nie rozumieją tego co się do nich mówi, czy oni po prostu nie chcą tego zrozumieć. 1, 2, 3… 7, 8 spokój… Wracam, nie siadam na swoim miejscu, obserwuję wszystko z samego końca. Widzę zainteresowanie, ale czemu się dziwić, Kamil opowiada o ścieżce certyfikacji, jak widać większość uczestników przyjechała tylko na ten wykład. Zapewne części z nich jutro już tutaj nie będzie – nie mylę się. Schemat prezentowany przez Dyrektora CEJM jest prosty, są dwie drogi wyboru, droga sjm i PJM. Jeżeli ktoś czuje się biegle w jednym i drugim może ubiegać się o zdobycie kompetencji i tu i tu. Pojawiają się głosy krytyki. Na koniec opłaty (tak, tak niektórym oczy zamieniają się w pięciozłotówki), kwestie finansów nie ulegają zmianie.
Zaczyna się dyskusja. Głos zabiera CODA (kobieta), która uważa, że czuje się "maluczka", jak ona ma osiągnąć kompetencje PJM skoro nie ma nigdzie materiałów do nauki tego języka, dajcie nam materiały do nauki PJM!. Słychać gromkie brawa. Ktoś, zabiera głos – trzeba połączyć PJM i sjm. Przed moimi oczami pojawia się zielony spływający kod niczym z filmu „MATRIX”, gdzie ja jestem to jakaś fikcja. Kolejny głos z sali, „wszystkie kraje przeszły ten problem, Szwecja, Wielka Brytania…” (chodzi o problem języka naturalnego i sztucznego). Lekko wzburzonym głosem odpowiada mgr Aleksandra Kalata – Zawłocka mówiąc o sytuacji w Szwecji, iż tam od systemu odeszło się wiele lat temu, język naturalny to jest „ta” droga, którą trzeba podążać. Ktoś z „loży…” opryskliwie syczy „Ale po co pani krzyczy”, za moimi plecami padają epitety „wariatka jakaś”, nie wnikam już pod czyim adresem są one kierowane. Głos zabiera również mgr Małgorzata Czajkowska – Kisil. Sytuacja na auli zaczyna wyglądać komicznie, ktoś wychodzi na środek i chwali system - brawa po lewej stronie, prawa milczy, po chwili zmiana, prawa bije brawo a lewa milczy bo ktoś powiedział, że PJM jest ok. Ludzie gdzie ja jestem, czy to do czegoś prowadzi? Dostrzegam Bartosza, opuszczam swoje miejsce, widzę PPA i Margolcię, Molly i Doris mknę ku nim z nadzieją, że mają jakąś kroplówkę pod którą będę mógł się podłączyć Razz Endi chyba już zeszła xD Dziewczyny mówią mi abym się uspokoił, czemu ja to tak przeżywam? No właśnie czemu ja to tak przeżywam hm? Ze wszystkiego zapamiętuję już tylko słowa księdza chyba z Gliwic „Są dwie drogi ale może wygrać 3 droga, droga implantowania i przesiewu genetycznego”.
Pierwszy dzień konferencji dobiega końca, ja z bólem głowy i wypiekami na twarzy wracam do hotelu (luksusowo). Czas na odprężenie…
Drodzy Deafiacy, tak właśnie zapamiętałem pierwszy dzień konferencji, z pewnością nie opisałem wszystkiego dokładnie, część rzeczy mogło mi umknąć. Liczę na to, że moje wypowiedzi skorygują Ci, którzy obserwowali to wszystko ze mną (liczę na Was).
A na koniec ważna sprawa. Chciałem wyrazić moje ogromne uznanie dla wszystkich tłumaczy, którzy dali z siebie wszystko i ciut więcej. To co zrobiliście to fenomen. Wasze tłumaczenie z fonicznego na migowy i z migowego na foniczny to coś więcej niż kawał dobrej roboty. Chylę czoła - CHAPEAU BAS!
Ciąg dalszy nastąpi…
(Z góry przepraszam za wszelkie błędy - pisane na gorąco).
Zanim przejdę do drugiego dnia konferencji...
Retrospekcje - migawki z dnia pierwszego. Po pojawieniu się wczorajszego wątku, napłynęło do mnie sporo innych głosów tych, którzy uczestniczyli w konferencji. Przedstawiam cytaty zasłyszane wizualnie i słuchowo przez innych:
- Po zakończonym referacie jednej z prelegentek, chyba mgr Joanny Łachety z tyłu padły słowa: "To systemowi zawdzięczacie ukończenie studiów",
- W chwili gdy dr Tomaszewski wychodził na scenę aby dodać kilka słów odnośnie gramatyki Polskiego Języka Migowego za moimi plecami padły takie słowa: "Oooo znowu ten...",
- Gdy Tomek Świderski zadał pytanie do jednego z uczestników "Czy zna pan PJM?" znowu za plecami pojawiły się głosy " a wy znacie sjm?".
DZIEŃ II
Po pysznym śniadaniu pojawiam się ponownie w auli Koara-Expo. Tak jak podejrzewałem wiele miejsc, które jeszcze wczoraj były zajęte dziś świecą pustkami...
Mgr Magdalena Bielak rozpoczyna konferencję wykładem "Rola zabaw dydaktycznych dla dzieci głuchych w wieku przedszkolnym". Na wstępie swojego wykładu prelegentka podkreśliła jak ważna dla dzieci głuchych jest zabawa. Zabawy rozwijają aktywność dziecka głuchego - umysłową, ruchową oraz emocjonalno-społeczną. Dzięki zabawie można uświadomić dziecko, że ma ono swój język i własną kulturę. Za pomocą zabaw dydaktycznych można również uczyć dzieci głuche znaków języka migowego. Wykorzystując zabawki (pacynki) w kształcie motyla czy węża. Wcześniej jednak należy wprowadzić ćwiczenia rozwijające motorykę (lepienie plasteliny, gry zręcznościowe). Poszczególne migi warto łączyć z techniką pantomimy. Naśladowanie i odwzorowywanie różnych czynności rozwija wyobraźnię dziecka.
Magda wymieniła jeszcze inne zabawy takie jak:
- Domino. Na klockach domina umieszczone są kropeczki (1-6) oraz symbole dłoni daktylograficznie przedstawiające liczby,
- Ćwiczenia mimiczne pozwalające dziecku rozwijać zdolność do wyrażania emocji,
- Ćwiczenia rozwijające funkcje wzrokowe i orientację przestrzenną.
Magda w swoim wystąpieniu podkreśliła, aby podczas zabaw unikać stereotypowego myślenia o języku migowym.
Drugą prelegentką w tym dniu była mgr Justyna Kowal, która wyczerpująco opowiedziała "O trudnościach w tworzeniu słowników języka migowego". Uuuuuu sporo tego było... Prelegentka w kilku słowach odniosła się do listopadowej konferencji w Łodzi, na której dokonała recenzji nowo wydanego słownika PJM. Na slajdach pojawiały się skany ze słowników jednojęzycznych i dwujęzycznych zarówno multimedialnych i papierowych. Omówiono elementy składowe słowników (hasło, wymowa, określenie gramatyczne itd.). Poruszono również ważny temat tworzenia słowników a co za tym idzie korpusów językowych (które nie maja nic wspólnego z wojskiem Very Happy). Nie obyło się również bez historii leksykografii polskiej i przypomnienia trzech pozycji historycznych:
- „Słownika łacińsko-polskiego” Jana Mączyńskiego z 1564 roku,
- „Polonice gramatices institutio”, z roku 1568, którego autorem jest Statorius – Piotr Stojeński Gallus, Szwajcar,
- Trzytomowego słownika „Thesaurus Polono-Latino-Greacus” (Knapiusz) z roku 1631.
Czas na meritum Smile mgr Kowal zaczęła "wgryzać" się w problematykę słowników języka migowego na bazie "słowników" polskich (cudzysłów nie pojawił się tutaj przypadkowo Smile). Jak wygląda słownik "języka migowego" (uwaga znowu cudzysłów Smile) na polskim rynku?Format: A5, poziomy, zdjęcie, strzałki, konwencja ubioru itd. wszyscy to dobrze znamy. Następnie skupiono się na problemie ekwiwalencji (równoważności) na przykładzie zwrotu "ani", który w PJMie można zamigać co najmniej na 5 sposobów. Podobnie ze zwrotem "na" do, którego podano przykłady:
- położyć na stół,
- wyjechać na wieś,
- iść na zebranie,
- patrzeć na nią,
- pudło na kapelusze.
Było przy tym sporo śmiechu ale i zdziwienia na twarzach "tych co to wszystko wiedzą". Prelegentka bardzo dokładnie zanalizowała znak "bać się", który w odniesieniu do sytuacji można zamigać na wiele sposobów. Podkreślono problem dążności do przyporządkowania znaków języka migowego do słownictwa/pojęć z języka polskiego. Porównano 4 słowniki (Amerykański, Czeski i Polskie - "łódzki" i Józefa Hendzla), dwa ostatnie wypadły blado na tle pierwszego. Mgr Justyna Kowal moim zdaniem doszła do bardzo słusznego wniosku, pozwolę sobie go zacytować:
"Wyjście od języka polskiego (słownik polsko-migowy) będzie zawsze obarczone błędem systemu, kalki językowej. Najbardziej pożądaną jest forma słownika oparta na korpusach języka migowego".
Po wykładach nastąpiły warsztaty prowadzone przez doktora Piotra Tomaszewskiego, Pawła Rosika, Mgr Magdalenę Bielak i Małgorzatę Bielak. Sala podzieliła się na 4 grupy, zabawa była wyśmienita. Uczestnicy ćwiczyli mimikę, lokowanie przestrzenne, pamięć. "Szlifowano" gramatykę polskiego języka migowego. Edukowaliśmy się poprzez zabawę, uśmiechy towarzyszyły wszystkim, no... prawie wszystkim. Radości, "luzu" i współpracy nie zaobserwowałem w grupie warsztatowej Pawła. Jak się później dowiedziałem Paweł został poddany krytyce i surowej ocenie przez swoich "zacietrzewionych uczniów". Ponoć padały takie słowa jak "małpowanie", "tego się tak nie pstryka" (odnośnie znaku "tak"), oraz stwierdzenia "jak w telewizji można używać mimiki podczas migania"...
Organizatorzy przed lunchem nie zapomnieli o święcie kobiet i obdarowali płeć piękną tulipanami (klasa). W kuluarach nadal toczyły się dyskusje, niektórzy twierdzili, że słownik Józefa Hendzla jest "taki sam jak słownik Australijski". Przepraszam bardzo ale AUSLAN bo tak nazywa się australijski język migowy, jest oficjalnie uznany za osobny język przez ustawodawstwo. Wątpię by australijski słownik był podobny do "niebieskiej książeczki", chyba że osoba, która się wypowiadała miała w rękach "Auslan Dictionary: A Dictionary of the Sign Language of the Australian Deaf Community" z 1989 roku.
Po lunchu frekwencja opadła jeszcze bardziej. Jak widać filmy o Głuchych i ich kulturze nie wzbudziły zainteresowania, a szkoda... Zaprezentowano przezabawny filmik "Coming out", oraz dokument "Rewolucja Gallaudeta".
Oficjalne zakończenie konferencji i już...
Takich konferencji poproszę więcej, takich uczestników zdecydowanie mniej.
Pozostałe relacje znajdują się tutaj.
Życzę miłej lektury.
DZIEŃ I
Docieram(y) do miejsca konferencji – sala konferencyjna Koara-Expo.
Początek standardowy - rejestracja (otrzymuję teczkę i długopisik). Zawartość teczki to miła niespodzianka - plan konfy, mapki Warszawy i część materiałów konferencyjnych – plus! Program konferencji znałem już wcześniej i po jego odczytaniu doszedłem do wniosku, że część wykładów jak dla mnie to „odgrzewane kotleciki”, ale bardzo smaczne, mogę je jeść i jeść… ;)
Spotykam wiele znajomych twarzy (medialnych i nie tylko), sympatyczne (lub nie) przywitania itd. Wchodzę do sali konferencyjnej – olbrzymie pomieszczenie około 300 miejsc siedzących, telebim, stoły z napojami i ciasteczkami. Nic jeszcze nie zapowiada zbliżającej się „burzy”. Moszczę sobie miejsce w wyborowym towarzystwie (między deafiakami Endi, Barwunia, Pula, Zmora, Olunia, Żabcia, Lubaszna). Uczestnicy zasiadają na swoich miejscach, tłumacze zwarci i gotowi, komisja w pełnym składzie:
- Prezes Instytutu Polskiego Języka Migowego dr Piotr Tomaszewski
- Prezes Polskiego Związku Głuchych Zarządu Głównego Andrzej Kopeć
- Dyrektor Centrum Edukacyjnego Języka Migowego Kamil Noworyta
Zaczynamy…
Na scenę wychodzi Dyrektor CEJM Kamil Noworyta wraz z Prezesem PZG ZG Andrzejem Kopciem witają gości, omawiają kilka spraw organizacyjnych i zapraszają pierwszego prelegenta pana doktora Piotra Tomaszewskiego. Temat referatu to „Mitologizacja PJM”.
Doktor Tomaszewski wyjaśnia czym jest „demitologizacja”. Na telebimie ukazuje się kwiat – tulipan a pod nim następujące stwierdzenia:
- Tulipany są zawsze czerwone,
- Tulipany rozkwitają zimą,
- Tulipany nie mają łodygi,
- Tulipany są odporne na niekorzystne warunki atmosferyczne.
Wszystkie te stwierdzenia są oczywiście fałszywe i podobnie jest z Polskim Językiem Migowym, na jego temat krąży wiele mitów. Pan doktor wyjaśnił pojęcie „demitologizacji” czyli pozbawienia czegoś cech mitycznych. Dodał również, że mitologizowanie PJMu wpływa na Historię Głuchych, innymi słowy jeśli przypisze się mityczne, nieprawdziwe informacje Polskiemu Językowi Migowemu to te fałszywe informacje przeniosą się na jego użytkowników.
Następnie prelegent przedstawił dwa spojrzenia na zagadnienie głuchoty (medyczne i kulturowe), a także przypomniał słowa Alicji Orłowskiej wypowiedziane w obronie PJMu w 1996 roku.
Później w prezentacji pojawiły się dobrze nam znane fakty o PJM , które zostały wyczerpująco omówione - majstersztyk.
Pozwolę sobie przytoczyć tylko dwa fakty – Polski Język Migowy jest autonomiczny, nie sjest zależny od języka polskiego. Dla porównania zaprezentowano filozofię użycia sjm: Jeśli trzeba – migajmy, ale po polsku. Dowodem autonomiczności PJMu jest to, że język ten posiada cechy, które nie występują w języku polskim czyli:
- przestrzenność,
- klasyfikatory,
- sygnały niemanualne.
Nie oznacza to , że PJM nie ulega wpływom polszczyzny fonicznej. Pojawiają się zapożyczenia (daktylograficzne, translatorskie, znaki inicjalizowane itp.)
Następnie dr Tomaszewski podkreślił, iż PJM nie jest agramatyczny. Po tych słowach pojawił się drobny szum na sali.
Pan doktor Tomaszewski zakończył swój wykład (któremu statystycznie co 15 min towarzyszył dźwięk dzwonków telefonów komórkowych – żenada, a co poniektórzy prowadzili normalnie rozmowy – nie ma jak to szacunek do prelegenta).
Po wystąpieniu pana doktora, pojawiła się kolejna osoba. Małgorzata Bielak opowiedziała o „Savoir – vivre u Głuchych”. Małgosia tematykę swojego wykładu czerpała z własnych doświadczeń a także z obserwacji osób słyszących. Wyjaśniono czym jest tajemnicze stwierdzenie „Savoir – vivre” (znajomość obowiązujących form towarzyskich i reguł grzecznościowych obowiązujących w danej grupie). Przejrzyście, przystępnie i dokładnie. Pozwolicie, że nie będę się dalej rozpisywał nad „SV”, wszyscy go doskonale znamy.
Po wykładzie Małgosi Bielak nastąpiła drobna dyskusja. Pierwszy głos zabrał Pan z Poznania (nie podaję nazwisk, nie jestem pewien czy wypada). Uczestnik podkreślił, że ważne są dwie drogi wyboru (PJM, sjm). „System jest łatwiejszy dla słyszących i pomaga łatwiej się dogadać”. Padły również słowa zdziwienia: „dlaczego nie ma tutaj profesora Szczepankowskiego?”. Słowa te wywołały gromkie brawa po lewej stronie sali (zwłaszcza z kilku miejsc, które pozwoliłem sobie nazwać „lożą krzykaczy”). Następnie głos zabrały inne osoby. Jedna stwierdziła, że nie zgadza się przedmówcą, kolejna podkreśliła by nie zwalczać ani PJMu ani sjmu - i jedno i drugie należy wprowadzić do szkoły (ciśnienie już mi skakało, a twarz przybierała kolor purpury). Wypowiedziały się osoby z Łodzi (Mariola i Joanna), padło pytanie – czy słyszącym jest trudniej się nauczyć migać, czy głuchym mówić?
Rozpętała się drobna dyskusja, za moimi plecami coraz głośniejsze komentarze.
Przyszedł czas na bardzo rzeczowy wykład pt. „Profesjonalny tłumacz języka migowego na podstawie realnych oczekiwań i potrzeb niesłyszących” – mgr Tomasz Świderski. Wykład Tomka powstał w oparciu o własne obserwacje i rozmowy z członkami rodziny. Profesjonalny tłumacz wg Tomka powinien dostosować się do potrzeb klienta, a co najważniejsze powinien czuć powołanie do zawodu, który wykonuje. Brak słuchu, niemożność odczytania mowy z ust, odmowa samodzielnej współpracy ze strony urzędników, lekarzy itp. – właśnie między innymi dlatego potrzebny jest tłumacz. Na telebimie pojawił się slajd – „Porównanie PJM i sjm”. Jeden z punktów brzmiał: „System – martwy pod względem emocjonalnym”. To stwierdzenie wywołało wrzenie (zwłaszcza „loży krzykaczy”), za moimi plecami również zrobiło się głośno (pomijając dzwoniące telefony komórkowe), do moich uszu dotarło jedno słowo „idiota”… Na końcu Tomasz zaprezentował „10 przykazań dobrego tłumacza” (również nie wypisze wszystkich):
- Wierne tłumaczenie,
- Neutralność,
- Odpowiedni ubiór.
Po wystąpieniu Tomasza w auli nadal panowała dziwna atmosfera, jakieś głosy, drobne kolokwializmy itp.
„Droga do dwujęzyczności dziecka głuchego na przykładzie Wielkiej Brytanii”, referat mgr Anny Gronowskiej przedstawiła mgr Joanna Łacheta. Dlaczego dzieci głuche od zawsze miały problemy z opanowaniem poprawnej pisowni? Język foniczny nabywany jest drogą słuchową. Głusi język nabywają wzrokowo. Język foniczny dla dziecka głuchego zawsze będzie językiem obcym. Joasia podkreśliła, że w Wielkiej Brytanii BSL (Brytyjski Język Migowy) i jego foniczny odpowiednik traktowane są na równi, nie deprecjonuje się żadnego z nich. Z dłoni prelegentki padły bardzo ważne słowa: „Do harmonijnego rozwoju dziecka głuchego potrzebne są dwa języki. Jeśli pierwszym językiem będzie BSL to dziecko o wiele łatwiej nauczy się języka fonicznego w piśmie”. W Wielkiej Brytanii jest ustawa o „równouprawnieniu” języka migowego. Wyspiarze mogą poszczycić się specjalnym programem – „Children In Need” (Dziecko w potrzebie). Na czym polega ten program:
- jeśli dziecko urodzi się niesłyszące to kierowane ono jest do ośrodka wczesnej interwencji,
- dziecko otrzymuje wsparcie finansowe, jest także aparatowane,
- rodzice dzieci głuchych są uświadamiani (przestawia się im drogi jakie mogą wybrać),
- odpowiednio przygotowani konsultanci (natywni, dynastyczni użytkownicy BSL) pracują z rodzinami w ich domach,
- Słyszący rodzice głuchych dzieci spotykają się w celu wymiany doświadczeń.
Program zawiera jeszcze wiele punktów, nie wymienię wszystkich.
Po wykładzie zawrzało – dyskusja. Początek był spokojny, jedna z uczestniczek (Głucha) powiedziała, że 23 lata temu odbył się turnus rehabilitacyjny podobny to programu „Children In Need”. Niestety odbył się on tylko raz, a szkoda bo efekty były zadowalające. Następnie głos zabrał nauczyciel sjmu, który nie zgodził się ze stwierdzeniem Tomka Świderskiego, iż „sjm jest martwy emocjonalnie”, podkreślił, że zwraca się uwagę nie tylko na słownictwo ale także na mimikę. Ja z koloru purpury zacząłem przechodzić w zieleń, ale najzabawniejsze było to, że mężczyzna, który się wypowiadał i zarzekał, że sjm posiada mimikę sam posiadał fizjonomię manekina. Prelegenci odpierali atak, tłumacząc, że mimika to także element gramatyki PJM, szum wzrastał, za moimi plecami padały takie słowa jak „idiota”, „bzdura”. Tomasz zwrócił się z pytaniem do mężczyzny wg. którego sjm zawiera elementy mimiczne – "czy zna pan Polski Język Migowy?", odpowiedź: nie. Wydaje mi się, że nie trzeba tego komentować. Tomek zadał jeszcze jedno ważne pytanie do głuchych uczestników konferencji „Ci, którzy uważają, że system nie posiada mimiki proszę o podniesienie rąk” – las głuchych rąk. A za moimi plecami słychać ironiczne pokrzykiwanie „No zdziwiłabym się gdyby głusi powiedzieli, że jest mimika!”. Nie zdzierżyłem, odwracam się, nie mogę zlokalizować pani „alfy i omegi”, ale widzę inne twarze, pełne ignorancji, agresji i niezadowolenia. W auli atmosfera gęstnieje z minuty na minutę, mnie ciśnienie skacze, ale nadal boję się wyjść i powiedzieć moje zdanie…
LUNCH
Chwila wytchnienia ale także i bolesnych słów ze strony CODA usłyszanych w kuluarach - „Nie podoba mi się to wszystko, pan Tomaszewski wymyślił sobie język, moja mama tak nie miga, nie rozumie wielu rzeczy, ta konferencja to zmarnowane pieniądze i mój czas”. Żal, żal, żal… Ale jedzenie dobre Very Happy, w oparach dymu wracam do auli, na telebimie film „W uchu cisza”.
Aula zapełnia się („loża krzykaczy” frekwencja 100%). Wykład rozpoczyna Małgorzata Bezubik – „Kodeks tłumacza języka migowego”. Syntetycznie, ciekawie, podoba mi się. Na początek podstawowe informacje – podział tłumaczeń. Pani Małgorzata opowiada o środowiskowych tłumaczach języka migowego oraz o roli tłumaczy w świetle etyki. Padają takie nazwy jak:
- Tłumacz mediator,
- Tłumacz wszechwiedzący (ja mam przewagę nad głuchymi, ja jestem lepszy),
- Tłumacz kontroler/cenzor,
- Tłumacz powiernik,
- Tłumacz asystent itp.
Zostaje poruszony temat bezstronności i neutralności w zawodzie tłumacza. Prelegentka omawia kodeks tłumacza języka migowego składający się z piętnastu podpunktów.
Pozostajemy w tematyce translatoryki, głos zabiera mgr Aleksandra Kalata – Zawłocka. Temat wykładu brzmi „Komu potrzebny profesjonalizm? Światowe standardy tłumaczenia języka migowego”. Tytułem wstępu zostaje wyjaśnione pojęcie profesjonalizmu w oparciu o źródła zarówno polskie jak i zagraniczne. Prelegentka przedstawia „model profesjonalizacji Tzenga", omawia dokładnie wszystkie etapy, od etapu chaosu na rynku zawodowym po etap tworzenia podstaw etycznych funkcjonowania zawodu. Kolejnym poruszonym problemem są przeszkody występujące w procesie profesjonalizacji takie jak np. brak precyzyjnej nazwy przedstawiciela zawodu. Na koniec mgr Kalata – Zawłocka zadaje pytanie „Po co komu profesjonalista?”, po chwili sama udziela odpowiedzi: "a kto chciałby się leczyć u nieprofesjonalnego lekarza".
Swój czas ma Kamil Noworyta opowiadając o „Procesie certyfikacji tłumaczy i wykładowców”. Wychodzę na zewnątrz, (tym razem przybierając kolejny kolor tęczy – niebieski). Potrzebuję chwili oddechu po tym jak docierają do mnie głosy gdzieś zza pleców „Widziałaś jak oni piszą, jak analfabeci, jak oni się mogą nauczyć poprawnej polszczyzny, no tylko dzięki systemowi”. Wychodzę i cały czas zastanawiam się, czy ci ludzie nie rozumieją tego co się do nich mówi, czy oni po prostu nie chcą tego zrozumieć. 1, 2, 3… 7, 8 spokój… Wracam, nie siadam na swoim miejscu, obserwuję wszystko z samego końca. Widzę zainteresowanie, ale czemu się dziwić, Kamil opowiada o ścieżce certyfikacji, jak widać większość uczestników przyjechała tylko na ten wykład. Zapewne części z nich jutro już tutaj nie będzie – nie mylę się. Schemat prezentowany przez Dyrektora CEJM jest prosty, są dwie drogi wyboru, droga sjm i PJM. Jeżeli ktoś czuje się biegle w jednym i drugim może ubiegać się o zdobycie kompetencji i tu i tu. Pojawiają się głosy krytyki. Na koniec opłaty (tak, tak niektórym oczy zamieniają się w pięciozłotówki), kwestie finansów nie ulegają zmianie.
Zaczyna się dyskusja. Głos zabiera CODA (kobieta), która uważa, że czuje się "maluczka", jak ona ma osiągnąć kompetencje PJM skoro nie ma nigdzie materiałów do nauki tego języka, dajcie nam materiały do nauki PJM!. Słychać gromkie brawa. Ktoś, zabiera głos – trzeba połączyć PJM i sjm. Przed moimi oczami pojawia się zielony spływający kod niczym z filmu „MATRIX”, gdzie ja jestem to jakaś fikcja. Kolejny głos z sali, „wszystkie kraje przeszły ten problem, Szwecja, Wielka Brytania…” (chodzi o problem języka naturalnego i sztucznego). Lekko wzburzonym głosem odpowiada mgr Aleksandra Kalata – Zawłocka mówiąc o sytuacji w Szwecji, iż tam od systemu odeszło się wiele lat temu, język naturalny to jest „ta” droga, którą trzeba podążać. Ktoś z „loży…” opryskliwie syczy „Ale po co pani krzyczy”, za moimi plecami padają epitety „wariatka jakaś”, nie wnikam już pod czyim adresem są one kierowane. Głos zabiera również mgr Małgorzata Czajkowska – Kisil. Sytuacja na auli zaczyna wyglądać komicznie, ktoś wychodzi na środek i chwali system - brawa po lewej stronie, prawa milczy, po chwili zmiana, prawa bije brawo a lewa milczy bo ktoś powiedział, że PJM jest ok. Ludzie gdzie ja jestem, czy to do czegoś prowadzi? Dostrzegam Bartosza, opuszczam swoje miejsce, widzę PPA i Margolcię, Molly i Doris mknę ku nim z nadzieją, że mają jakąś kroplówkę pod którą będę mógł się podłączyć Razz Endi chyba już zeszła xD Dziewczyny mówią mi abym się uspokoił, czemu ja to tak przeżywam? No właśnie czemu ja to tak przeżywam hm? Ze wszystkiego zapamiętuję już tylko słowa księdza chyba z Gliwic „Są dwie drogi ale może wygrać 3 droga, droga implantowania i przesiewu genetycznego”.
Pierwszy dzień konferencji dobiega końca, ja z bólem głowy i wypiekami na twarzy wracam do hotelu (luksusowo). Czas na odprężenie…
Drodzy Deafiacy, tak właśnie zapamiętałem pierwszy dzień konferencji, z pewnością nie opisałem wszystkiego dokładnie, część rzeczy mogło mi umknąć. Liczę na to, że moje wypowiedzi skorygują Ci, którzy obserwowali to wszystko ze mną (liczę na Was).
A na koniec ważna sprawa. Chciałem wyrazić moje ogromne uznanie dla wszystkich tłumaczy, którzy dali z siebie wszystko i ciut więcej. To co zrobiliście to fenomen. Wasze tłumaczenie z fonicznego na migowy i z migowego na foniczny to coś więcej niż kawał dobrej roboty. Chylę czoła - CHAPEAU BAS!
Ciąg dalszy nastąpi…
(Z góry przepraszam za wszelkie błędy - pisane na gorąco).
Zanim przejdę do drugiego dnia konferencji...
Retrospekcje - migawki z dnia pierwszego. Po pojawieniu się wczorajszego wątku, napłynęło do mnie sporo innych głosów tych, którzy uczestniczyli w konferencji. Przedstawiam cytaty zasłyszane wizualnie i słuchowo przez innych:
- Po zakończonym referacie jednej z prelegentek, chyba mgr Joanny Łachety z tyłu padły słowa: "To systemowi zawdzięczacie ukończenie studiów",
- W chwili gdy dr Tomaszewski wychodził na scenę aby dodać kilka słów odnośnie gramatyki Polskiego Języka Migowego za moimi plecami padły takie słowa: "Oooo znowu ten...",
- Gdy Tomek Świderski zadał pytanie do jednego z uczestników "Czy zna pan PJM?" znowu za plecami pojawiły się głosy " a wy znacie sjm?".
DZIEŃ II
Po pysznym śniadaniu pojawiam się ponownie w auli Koara-Expo. Tak jak podejrzewałem wiele miejsc, które jeszcze wczoraj były zajęte dziś świecą pustkami...
Mgr Magdalena Bielak rozpoczyna konferencję wykładem "Rola zabaw dydaktycznych dla dzieci głuchych w wieku przedszkolnym". Na wstępie swojego wykładu prelegentka podkreśliła jak ważna dla dzieci głuchych jest zabawa. Zabawy rozwijają aktywność dziecka głuchego - umysłową, ruchową oraz emocjonalno-społeczną. Dzięki zabawie można uświadomić dziecko, że ma ono swój język i własną kulturę. Za pomocą zabaw dydaktycznych można również uczyć dzieci głuche znaków języka migowego. Wykorzystując zabawki (pacynki) w kształcie motyla czy węża. Wcześniej jednak należy wprowadzić ćwiczenia rozwijające motorykę (lepienie plasteliny, gry zręcznościowe). Poszczególne migi warto łączyć z techniką pantomimy. Naśladowanie i odwzorowywanie różnych czynności rozwija wyobraźnię dziecka.
Magda wymieniła jeszcze inne zabawy takie jak:
- Domino. Na klockach domina umieszczone są kropeczki (1-6) oraz symbole dłoni daktylograficznie przedstawiające liczby,
- Ćwiczenia mimiczne pozwalające dziecku rozwijać zdolność do wyrażania emocji,
- Ćwiczenia rozwijające funkcje wzrokowe i orientację przestrzenną.
Magda w swoim wystąpieniu podkreśliła, aby podczas zabaw unikać stereotypowego myślenia o języku migowym.
Drugą prelegentką w tym dniu była mgr Justyna Kowal, która wyczerpująco opowiedziała "O trudnościach w tworzeniu słowników języka migowego". Uuuuuu sporo tego było... Prelegentka w kilku słowach odniosła się do listopadowej konferencji w Łodzi, na której dokonała recenzji nowo wydanego słownika PJM. Na slajdach pojawiały się skany ze słowników jednojęzycznych i dwujęzycznych zarówno multimedialnych i papierowych. Omówiono elementy składowe słowników (hasło, wymowa, określenie gramatyczne itd.). Poruszono również ważny temat tworzenia słowników a co za tym idzie korpusów językowych (które nie maja nic wspólnego z wojskiem Very Happy). Nie obyło się również bez historii leksykografii polskiej i przypomnienia trzech pozycji historycznych:
- „Słownika łacińsko-polskiego” Jana Mączyńskiego z 1564 roku,
- „Polonice gramatices institutio”, z roku 1568, którego autorem jest Statorius – Piotr Stojeński Gallus, Szwajcar,
- Trzytomowego słownika „Thesaurus Polono-Latino-Greacus” (Knapiusz) z roku 1631.
Czas na meritum Smile mgr Kowal zaczęła "wgryzać" się w problematykę słowników języka migowego na bazie "słowników" polskich (cudzysłów nie pojawił się tutaj przypadkowo Smile). Jak wygląda słownik "języka migowego" (uwaga znowu cudzysłów Smile) na polskim rynku?Format: A5, poziomy, zdjęcie, strzałki, konwencja ubioru itd. wszyscy to dobrze znamy. Następnie skupiono się na problemie ekwiwalencji (równoważności) na przykładzie zwrotu "ani", który w PJMie można zamigać co najmniej na 5 sposobów. Podobnie ze zwrotem "na" do, którego podano przykłady:
- położyć na stół,
- wyjechać na wieś,
- iść na zebranie,
- patrzeć na nią,
- pudło na kapelusze.
Było przy tym sporo śmiechu ale i zdziwienia na twarzach "tych co to wszystko wiedzą". Prelegentka bardzo dokładnie zanalizowała znak "bać się", który w odniesieniu do sytuacji można zamigać na wiele sposobów. Podkreślono problem dążności do przyporządkowania znaków języka migowego do słownictwa/pojęć z języka polskiego. Porównano 4 słowniki (Amerykański, Czeski i Polskie - "łódzki" i Józefa Hendzla), dwa ostatnie wypadły blado na tle pierwszego. Mgr Justyna Kowal moim zdaniem doszła do bardzo słusznego wniosku, pozwolę sobie go zacytować:
"Wyjście od języka polskiego (słownik polsko-migowy) będzie zawsze obarczone błędem systemu, kalki językowej. Najbardziej pożądaną jest forma słownika oparta na korpusach języka migowego".
Po wykładach nastąpiły warsztaty prowadzone przez doktora Piotra Tomaszewskiego, Pawła Rosika, Mgr Magdalenę Bielak i Małgorzatę Bielak. Sala podzieliła się na 4 grupy, zabawa była wyśmienita. Uczestnicy ćwiczyli mimikę, lokowanie przestrzenne, pamięć. "Szlifowano" gramatykę polskiego języka migowego. Edukowaliśmy się poprzez zabawę, uśmiechy towarzyszyły wszystkim, no... prawie wszystkim. Radości, "luzu" i współpracy nie zaobserwowałem w grupie warsztatowej Pawła. Jak się później dowiedziałem Paweł został poddany krytyce i surowej ocenie przez swoich "zacietrzewionych uczniów". Ponoć padały takie słowa jak "małpowanie", "tego się tak nie pstryka" (odnośnie znaku "tak"), oraz stwierdzenia "jak w telewizji można używać mimiki podczas migania"...
Organizatorzy przed lunchem nie zapomnieli o święcie kobiet i obdarowali płeć piękną tulipanami (klasa). W kuluarach nadal toczyły się dyskusje, niektórzy twierdzili, że słownik Józefa Hendzla jest "taki sam jak słownik Australijski". Przepraszam bardzo ale AUSLAN bo tak nazywa się australijski język migowy, jest oficjalnie uznany za osobny język przez ustawodawstwo. Wątpię by australijski słownik był podobny do "niebieskiej książeczki", chyba że osoba, która się wypowiadała miała w rękach "Auslan Dictionary: A Dictionary of the Sign Language of the Australian Deaf Community" z 1989 roku.
Po lunchu frekwencja opadła jeszcze bardziej. Jak widać filmy o Głuchych i ich kulturze nie wzbudziły zainteresowania, a szkoda... Zaprezentowano przezabawny filmik "Coming out", oraz dokument "Rewolucja Gallaudeta".
Oficjalne zakończenie konferencji i już...
Takich konferencji poproszę więcej, takich uczestników zdecydowanie mniej.
Pozostałe relacje znajdują się tutaj.
sobota, 28 lutego 2009
niedziela, 8 lutego 2009
auDyzm
Audyzm autor: Erick Ketcham
źródło: http://www.raa-deaf.org/sandbox1.html
Nie, nie autyzm, AUDYZM. W tym słowie nie ma błędu, istnieje takie pojęcie jak AUDYZM.
Zatem czym jest AUDYZM?
Najprościej byłoby przytoczyć definicję z encyklopedii bądź ze słownika wyrazów obcego pochodzenia. Jest jednak mały problem, takie słowo tam nie figuruje.
Wikipedia definiuje audyzm jako specyficzny stosunek osób słyszących do głuchych, który polega na narzucaniu niesłyszącym swoich poglądów na ich temat. Termin ten dotyczy osób, które zajmują się zawodowo problemami niesłyszących traktując je przedmiotowo, jak osoby o niższym poziomie intelektualnym, niesamodzielne i bezradne. Na ogół nie mają oni z głuchymi bezpośredniego kontaktu, nie znają języka migowego. Pojęcie audyzmu jest ściśle powiązane z dyskryminacją głuchych przez słyszących [http://www.kn-gliwice.ehost.pl/specwiki/index.php/Audyzm].
Ale audyzm to pojęcie znacznie szersze.
Samo słowo pochodzi z języka łacińskiego gdzie audire oznacza słuchać a -ism to sufiks wykorzystywany przy tworzeniu słów oznaczających uprzedzenia czy dyskryminację (np. rasizm, seksizm itp.).
Zjawisko audyzmu doskonale opisał profesor Harlan Lane w swojej książce "Maska dobroczynności ; deprecjacja społeczności głuchych". Lane zapożyczając termin od głuchego pedagoga i autora Toma Humphriesa, zdefiniował audyzm jako zajmowanie się ludźmi głuchymi i [...] przygotowywanie na ich temat kategorycznych orzeczeń, opisywanie ich i wyrażanie autorytatywnych opinii, a w niektórych przypadkach nawet decydowanie o tym, gdzie mają mieszkać. Mówiąc krótko, audyzm jest sposobem, za pomocą którego słyszący dominują, dokonują restrukturyzacji i sprawują władzę nad społecznością głuchych. Audyzm odnosi się do niektórych dyrektorów szkół dla głuchych i programów kształcenia dorosłych głuchych, ekspertów w dziedzinie poradnictwa dla głuchych, do tłumaczy, audiologów, logopedów, otologów, psychologów, psychiatrów, bibliotekarzy, badaczy, pracowników socjalnych, specjalistów od protez słuchowych. Audysta akceptuje jedynie to, co pozostaje w zgodności z cechami przypisywanymi osobie głuchej, które zawarte są w "psychologii głuchego" i innych rodzajach fikcji tworzonych przez słyszących.
Specjalnie wytłuściłem zawody, które wymienił profesor Lane, ponieważ podpisuję się pod tym obiema rękami (daleko szukać nie trzeba...), przymknę oczy na wymienienie wśród audystów bibliotekarzy ;).
Patologia autor: Susan Dupor
źródło: http://www.raa-deaf.org/sandbox1.html
Głusi padają ofiarami audyzmu w najróżniejszych miejscach - w pracy, w szkole, na uczelni. Ale chyba najgorszym rodzajem dyskryminacji jest ten, który dotyka głuchych w domu, a jego sprawcami są najbliżsi. Takie sytuacje mają miejsce w rodzinach osób słyszących gdzie rodzi się głuche dziecko. Mam wielu znajomych wśród Głuchych, którzy wychowywani byli przez słyszących rodziców. Jeden z moich kolegów migał mi jak to w domu zawsze do niego mówiono, wyraźnie artykułowano każde słowo. Rodzice nie chcieli nauczyć się migać, powtarzając, że "język migowy jest prymitywny i ograniczony". I tak mijały lata, żmudne lata pracy z logopedą i wychowania w nurcie oralizmu. Każde spotkanie rodzinne było dla mojego kolegi istną gehenną. Wszyscy goście mówili, nikt nie migał. On siedział przy stole jak na "tureckim kazaniu", nikt z nim nie rozmawiał, a kiedy się odzywał mama dawała mu znak aby milczał bo dźwięki, które wydawał były dla niej krępujące.
Smutne...
Przymus autor: Susan Dupor
źródło: http://www.raa-deaf.org/sandbox1.html
W społeczeństwie Głuchych Amerykanów funkcjonuje pojęcie “The Family Dog” czyli rodzinny pies. Terminu tego nie należy traktować dosłownie. "The Family Dog" odnosi się do sytuacji kiedy osoba głucha traktowana jest przez słyszących członków swojej rodziny jak pies. Zazwyczaj dzieje się tak podczas spotkań rodzinnych, kiedy to wszyscy słyszący członkowie rozmawiają ze sobą, śmieją się, żartują a osobę głuchą oddzielają od siebie niewidzialnym murem. Głuchy siedzi przy stole, nie odzywa się, obserwuje wszystkich niczym pies. Patrzy na ich usta, stara się zrozumieć cokolwiek, ewentualnie patrzy w sufit, innymi słowy zachowuje się jak najlepszy przyjaciel człowieka…
The Family Dog autor: Susan Dupor
źródło: http://www.raa-deaf.org/sandbox1.html
Sytuacja mojego kolegi doskonale wpisuje się w pojęcie "The Family Dog". Zapewne zastanawiacie się jak potoczyły się jego losy. Otóż do siódmego roku życia wychowywany był bez języka, nie znał ani Polskiego Języka Migowego, ani polszczyzny mówionej. Wszystko zmieniło się gdy poszedł do szkoły dla głuchych. Tam właśnie przeszedł z "ciemności do światła". Wszystkich zainteresowanych metaforycznym przechodzeniem z ciemności do światła odsyłam do artykułu Agnieszki Laskowskiej-Klimczewskiej, który znajduje się w najnowszym numerze Świata Ciszy.
Zatem pamiętajmy:
- Nie tolerujmy audyzmu,
- Nigdy nie uczestniczmy w audystycznych działaniach,
- Mówmy innym czym jest audyzm,
- Rozmawiajmy o audyźmie i próbujmy zrozumieć jak on wpływa na głuchych.
źródło: http://www.raa-deaf.org/sandbox1.html
Interesujące linki:
- http://deafness.about.com/cs/deafculture/a/audism.htm
- http://www.audism.org/us-audism.org/audism.html
- http://www.lifeprint.com/asl101/topics/audism.htm
- http://fr4.frontrunners.dk/mix/audism.htm
- http://www.deaf.pl/forum_deaf,topic,6928.0.html
A na zakończenie twarz prawdziwego audysty ;)
źródło: http://www.raa-deaf.org/sandbox1.html
Subskrybuj:
Posty (Atom)
