A jak Agnieszka

Jesień w tym roku pojawiła się wcześnie, niestety jest ona bardziej „syfiasta, nie złota”. Człowiek wychodzi z domu – ciemno, wraca do domu – też ciemno.

Na długie jesienne wieczory najlepszą alternatywą jest dla mnie kubek dobrej herbaty, lub pysznego kakao i oczywiście świetna lektura. Niestety obowiązki i chroniczny brak czasu powodują, że po lekturę sięgam jedynie w autobusie. Dla tych wszystkich, którzy podobnie jak ja chcieliby zasiąść w fotelu z aromatycznym napojem i dobrą książką ale uczynić tego nie mogą, mam pewną alternatywę. Poniżej zamieszczam wiersze autorstwa Agnieszki Kołodziejczak – kobiety wszechstronnej.

Agnieszka to?

Dobre pytanie. W zasadzie na każdą literę alfabetu można znaleźć słowo doskonale pasujące do Agnieszki.

A jak artystka,

D jak doktorantka,

F jak filozof,

M jak malarka,

S jak stypendystka,

P jak pisarka,

T jak temperamentna babka.

Dla mnie Aga to przede wszystkim nietuzinkowa, charyzmatyczna osobowość balansująca między światem słyszących a g/Głuchych. Zachęcam do lektury wierszy Agnieszki, wierszy bardzo intymnych, egzystencjalnych, które powstają w bardzo szczególnych momentach życia autorki. Lektura obowiązkowa na długie jesienne wieczory i nie tylko…

Agnieszka Kołodziejczak

***

Głucha przez duże G

Czy głucha przez małe g?

To pytanie o tożsamość

Nie ma odpowiedzi

A może i jest odpowiedź:

Ani to

Ani tamto.

Jedynie droga pomiędzy

Jak własna wymyślona litera.

Ani mała

Ani duża.

Swoiste pseudo życia.

***

Głowa lalki przenika na wskroś

Bielą maski.

Ułożone z białych liter

Hasło me ok

Drży stalową ironią

Głupio mądrego losu.

***

Trzy kawałki, przerwa.

Sztywna staromodność

Tańczy pod rękę ze starością.

Czeka lampka niedrogiego wina.

Trzy kawałki, przerwa.

Tanie zwykłe szkło

Odkrywa siłę

Utraconych młodości złudzeń.

***

Wszelka filozofia,

Wszelka myśl odchodzi.

Zamyka za sobą

Białe ciężkie drzwi.

Odchodzi gdzieś

(Wszystko jedno gdzie,

Wszystko jedno w jakim mieście)

Na rondo oczekiwań

Na rondo wątpliwości.

Bolesna fizjologia głaszcze,

Ciężko wzdycha,

Kręci kółka palcem,

Ściąga wytrzymałości gorset,

Aż zostają tylko

Sznurki bezradności.

***

W kącie leży szary plecak czasu.

Rzucam ukradkiem,

kątem oka bezradne spojrzenie.

Wiem czego on chce.

Nie chcę słyszeć pytania: no kiedy wreszcie?

Jeszcze nie teraz.

Jeszcze nie czas.

***

Ma historia bólem się zaczyna.

Spojrzenie: tak, tak,

Jestem przytomna.

Ból szeleści,

Pisze na cielesnym pergaminie

Mówi o czymś,

Czego się nie chciało.

***

Stoję na środku ulicy.

Pusto,

Nie ma ludzi.

Jedynie przemyka się

Jakiś zabłąkany pies.

Ogarnia bezradność

Wobec czegoś,

Co zdaje się być nie do przejścia.

Czuję jak w potrzasku,

Chcę postąpić kroku.

Nie mogę.

Nie ma jak i skąd wyjść.

Pusta ulica

Ludzi brak

***

Mała dziewczynka

Gdzieś tam,

Na pewnym dworcu,

W poczekalni.

Blond spojrzenie,

Niewidzące wokół.

W oczach mały plastikowy miś,

Kolorowa ręka..

Pełno oczu naokoło,

A ona ta mała dziewczynka

I jej własny na oko sześcioletni świat

Owinięty kocem,

Pełny amuletów i zabawek

Zamyka się we własnym kręgu

Obcym oczom umknięty.

***

Cierpliwość znikła,

serce brzmi jak pusty gliniany dzwon.

Obojętność wdziera się

Ciężkimi kroplami żalu.

Zegar tyka.

Na stole bilet.

Może i jakiś list:

No wiesz, kochanie

Ce de nastąpi.